Ik had nooit een vriendje, nooit. Iedereen om me heen, ik niet. Ik was niet bijzonder lelijk, dik of dom. Wel anders. Anders dan anderen. Ik werd gepest en vooral heel erg buitengesloten, zelfs door docenten, zelfs door mijn familie, mijn ouders. Niemand hield van mij.
Maar opeens stond hij daar, mijn redder, mijn kleine held. Ik was opslag verliefd. Hij was de mooiste man die ik ooit had gezien. Niet dat hij zo knap was, maar hij had een hele mooie uitstraling en een geweldige vipe.
Hij voelde meteen vertrouwd, alsof we elkaar al eeuwen kenden, alsof we elkaar nooit meer uit het oog zouden verliezen, als een soulmate, ontworpen voor mij.
Hij had zoveel persoonlijke informatie over zichzelf gegeven waar ik me in herkende. Hij leek de andere helft, dat kloppende stukje dat de leegte, het gemis in mij zou opvullen. Die ene op de hele wereld die bij mijn gekke geest matchte.
(Nu denk ik dat dit een overgenomen verhaal is van een eerdere minnares).
Want, nu komt het standaard verhaaltje:
getrouwd, gezin, maar mist iets bla bla bla. Hij beweerde al die tijd dat we iets speciaals hadden. Als mensen daar kritiek op leverenden, zei hij me dat ze daar niet over konden oordelen, omdat niemand wist wat er tussen ons was. Wanneer ik hem wantrouwde en dat uitsprak, zei hij dat hij alles toch zeker niet in zijn eentje had beleefd.
Hij had ook vanaf het begin gezegd dat hij zijn gezin nooit in de steek zou laten en van ze hield. Maar ook dat ik meer verdiende, iemand die 100% voor mij gaat. Dat sierde hem zo. Ik ging me steeds meer aan hem hechten. Ik kon er niet langer tegen en maakte het uit. Maar ik heb hem duidelijk uitgelegd waarom.
We gingen nog n keer met een gedeelde vriendengroep wat drinken. Hij deed opeens heel afstandelijk naar me en flirte recht voor mijn neus met een vriendin van mij. Zij vertelde me later dat ze al langer met elkaar omgingen. Uiteraard ontkende hij dit in eerste instantie, tot ik met bewijs kwam waar hij niet meer omheen kon.
Hij had me zo belogen door te doen alsof onze liefde wederzijds was dat ik me heel onwerkelijk voelde. Alsof de wereld niet bestond. Alsof ik niet meer ik was. Alsof alles een grote droom was, een illusie.
Ik wilde verhaal halen, hem spreken en nodigde hem bij mij thuis uit. Hij zei me dat ik niets meer betekende dan zijn andere tussendoortjes.
En toen…toen heb ik hem een kussen op het hoofd gedrukt. Ja, wist ik veel dat ik zo sterk was, wist ik veel dat hij zo slap was. Wist ik veel dat iemand zo snel zou stikken. Geen seconde aan zijn instabiele astma gedacht.