Gisteren belde het meisje waar ik al acht jaar van hou. Dat kwam omdat ik de dag ervoor haar mijn telefoonnummer had gegeven. We hadden voor jaren geen direct contact. Er waren wel hints van haar kant. Ik heb vaak contact met haar gezocht maar zonder reactie. Volgens mij kwam dat omdat mijn leven nog niet op orde was. Ik ben net als haar, niet helemaal gewoon en heb daarom lang nodig gehad om mijzelf te leren kennen en om mijn leven te verbeteren. Dat gaat nu de goede kant op. Daarom heb ik minder tijd voor social media dus ik stuurde haar mijn nummer zodat ze me altijd zou kunnen bellen. Ze weet namelijk dat ik verwacht dat volgend jaar zomer alles weer op orde is. Dat deed ze een dag later ook al wist ik toen niet dat zij het was. Ik zag dat iemand vier keer had gebeld met een voor mij onbekend nummer. Daarna werd ikw eer gebeld en besloot ik om op te nemen. Er was iemand aan de lijn maar die persoon zei niets. Ik zei hallo? hallo?! maar het bleef stil aan de andere kant. Daarna belde er iemand nog een vijf keer. Ik nam niet op. De volgende dag werd ik weer gebeld en ik nam weer op en toen nadat ik hallo zei en twee tellen wachtte, ze er dan uiteindelijk iemand wat. Het was het was het meisje waar ik van hou maar ik herkende haar stem niet, na acht jaar. Het eerst wat ze vroeg was of het klopte dat ik mijn telefoonnummer had gegeven aan iemand die ik niet kende. Ik zei, niet dat ik weet en vroeg toen maar wie ben je eigenlijk en toen zei zij haar naam. Toen zei ze dat we elkaar niet kennen en dat ik me vergist heb. Iemand heeft waarschijnlijk haar foto’s gebruikt. Waarop ik zei dat ik haar stem ook niet herkende. Wat stom was maar ik herkende echt haar stem niet zo snel. Ik dacht aan een stem die ik eerder gehoord had acht jaar geleden maar dat was de stem van haar vriendin. Pas later kreeg ik haar zelf aan de telefoon. Ik dacht aan de stem van die vriendin. Stom maar het hele telefoontje overviel me, ik wist ook niet zo goed hoe ik moest reageren. Ik heb het gesprek wel goed gedaan maar ik zit nu met zoveel vragen. Nu mis ik haar juist maar wil ze ook echt geen contact meer. Maar waarom laat ze me dat nu pas weten en waarom belt ze via haar huistelefoon en niet anoniem? Ik heb het gevoel dat dit niet de laatste keer is dat we contact hebben maar ik vrees het ergste. Het liefste zou ik haar nu bellen en zeggen dat ik nog steeds van haar hou maar dat weet ze volgens mij al en ik wil haar niet lastig vallen als ze echt geen contact meer wil. Ze is echt enige meisje waarbij het me weinig kan schelen dat ze ouder wordt, net als iedereen. Het kan me ook niet schelen dat ze niet sport en ik vind haar net zo mooi zonder makeup. Dat weet ze ook. Het is dat mijn leven steeds meer waard wordt voor mij maar ik kan me ook een beetje, echt maar een beetje, voorstellen nu dat er mensen zijn die bijvoorbeeld niet meer verder willen leven als hun liefde niet beantwoord wordt. Ik heb dat gevoel helemaal niet maar nogmaals, ik begrijp dat soort mensen nu wel water beter. Zeker als je denkt, zij of hij is het. Waarschijnlijk moet ik haar loslaten. Het eerste telefoontje dat we ooit hadden was via een huis telefoontje, het laatste telefoontje nu ook. Ik begrijp het niet. Nu realiseer ik me ook dat het gesprek voelde alsof we elkaar pas geleden nog hadden gesproken. Het gesprek ging ook heel vloeiend, heel normaal.