Toen ik gister ochtend uit bed stapte en ik in de spiegel keek dacht ik een schim gezien te hebben. Even voelde ik mijn hart sneller kloppen.

Ik zette mijn bril op en ik keek nog eens. Achteraf bleek dat ik het op z’n kop op had. Toen zag ik een aap met 1 cm stekkelig haar, voorzien van apenkuren, roze wangen en een gekke bek. Van schrik bleef ik staren want het aapje had wat weg van mijn evenbeeld. M’n hart begon nog sneller te bonzen. Ik kon de aders rond mijn keel zien bewegen. Spontaan zei ik tegen mij zelf: ” Ben ik alweer naar de famillie-kapper geweest? 🙂

Dit rook niet alleen naar maar het voelde ook raar.
Uit angst wist ik niet welke kant op te kijken. Wilde weg kijken of zou ik toch even van de gelegenheid gebruik maken die zich voor doet om wat lef te tonen. Moedig is ook lekker hoor!

Waar kwam toch die angst vandaan? Wellicht kampte ik met schuldgevoelens die een wir-war aan gevoelens veroorzaakten.
Probeerde me zelf te troosten dat die gevoelens er niet toe doen omdat er geen deadline van een week bovenhangt noch overschreden was.

Ik realiseerde mij dat angst niet van toepassing was, gezien het niet in het wetboek: ”dat het nooit gebeuren zal ” noch ” fantasie was” stond. Dit ondanks mijn verstand zegt dat het goed zo is en mijn hart van verlangen verlamd.

Het waren vast wel heerlijke-pijnelijke dagen je zelf op te zadelen met nieuwe voornemens. Dit gezien ik mij 100% bewust van was dat het leige-verlangen er was maar toch besloot te staren wellicht uit angst voor de buitenwacht en genietend van hoe anderen ”dat” kersttoetje plezierig zien afslachten. Iets waar ik zoooooooo naar verlang.

Fuck al die nieuwe voornemens ik blijf me zelf ook dit jaar lekker vol vreten. Het is toch mijn probleem en niet van een ander als ik olibollen, kersttoetjes etc het heel jaar wil blijven eten!!!