Vond de titel van mijn bericht moeilijk te bedenken omdat het twee verschillende dingen zijn in een post. Heb eerst mijn verhaal geschreven en daarna de titel proberen te bedenken. Nu lijkt het net of mijn post over onbegrip over dat ik verliefd op mijn coach ben gaat, maar het gaat over onbegrip vanuit een paar coaches over wie ik ben, en over dat ik op een van mijn coaches verliefd ben.

Ik heb een dilemma. Ik deel posts op sociale media en mijn coaches volgen mij. Mijn posts gaan vaak over een van mijn coaches omdat ik er vaak mee zit met hoe er vanuit hun tegen mij gedaan wordt. Voel me vaak niet begrepen en niet serieus genomen en het lijkt alsof ze het alleen vanuit hun perspectief willen en kunnen zien en niet vanuit die van mij. Aan de ene kant toen mijn coach ontdekt had dat ik post op sociale media vond ik het heel leuk dat ze mij ging volgen en kon ze gelukkig wel lachen om mijn posts. Maar nu durf ik mij niet meer goed te uiten en merk ik dat ik vast loop in mijn hoofd. Ik wil mij graag gezien, gehoord en begrepen voelen door hun, maar dat gebeurt nu nog steeds niet waardoor ik mijn motivatie om te posten deels kwijt raak en op alles wat ik bedenk, bedenk ik welke tegen reacties ik van mijn coaches zal krijgen en welke reacties mij weer het gevoel geven dat ze mij niet erkennen en het bagatelliseren. Voel mij niet meer veilig om te uiten wat er in mij omgaat. Toch ben ik omdat ik ook leuke momenten heb verliefd op een van mijn vrouwelijke coachjes (zelf ben ik ook vrouw) en doordat ze voor mij onbereikbaar is, wordt mijn gevoel voor haar alleen maar sterker omdat ik zo erg naar beantwoorde liefde van haar verlang maar die krijg ik natuurlijk niet. Als ze mij aanraakt merk ik dat ik dat heel erg fijn vind. Soms slaat ze weleens een arm om mij heen, of geeft ze mij een knuffel vaak als we een conflict hebben gehad. Maar ik doe het uit mezelf weleens als we geen conflict hebben gehad. Als ik haar dan een tijdje niet geknuffeld heb mis dat heel sterk. En doordat ik bang ben dat ze het misschien door gaan krijgen hou ik me ook in om haar knuffels te geven maar ik merk dat ik me dan heel verdrietig voel. Vooral wanneer ik merk dat het voor haar gewoon helemaal prima is of ze nu wel een knuffel krijgt of niet. En ik merk ook vaak dat ik niet zo diep bij haar zit als zij bij mij. Ik zit hier heel erg mee en weet ook dat coach en cliënt geen relatie mogen hebben en weet ook zeker dat ze niet op mij is, en daardoor doet het me heel veel pijn. Voel mij vaak depressief en als ik haar niet zie mis ik haar. Ik hoop dat iemand mijn verhaal begrijpt of dat iemand hetzelfde heeft meegemaakt ( natuurlijk niet omdat ik dat iemand gun maar) zodat ik me niet zo alleen voel staan. Zit er echt heel erg mee en merk ook dat het mijn ontwikkeling in de weg staan. Naar een andere organisatie gaan vind ik heel moeilijk omdat ik me echt heel erg gehecht heb aan haar, en heb daar ook andere mede cliënten met wie ik het goed kan vinden en die wil ik ook niet loslaten. Durf echt tegen niemand te zeggen dat ik verliefd op haar ben, en ben heel bang dat ik niet veel andere keus heb dan loslaten en weg te gaan. Maar het voelt echt als een hel voor mij. Ik hoop dat voor wie dit leest je er begrip voor kan opbrengen. Ook al ben ik anoniem ben ik alsnog bang dat iemand die mij kent het verhaal leest en mij wel in mijn manier van zeggen en praten er in herkent en dat mijn coach er dan achter komt. Dus ik vind het best eng dat ik dit hier plaatst.