Dertig jaar geleden kreeg ik een verhouding met een super lieve, mooie man, ik was 26 en had al twee klei e kindjes, hij was dertig en ook getrouwd. We hadden het heerlijk samen. Stiekum elkaar ontmoeten, konden het erg goed met elkaar vinden. Een echte match,,,,, zijn huwelijk strandde, maar ik durfde niet van m’n echtgenoot weg te gaan. Op een gegeven moment heb ik met pijn in m’n hart een punt gezet achter de relatie met mijn minnaar. Hij was er kapot van en ik ook, maar ik koos voor mijn gezin. Durfde de stap niet te zetten om te scheiden, ik was ook financieel afhankelijk van mijn echtgenoot en had een groot verantwoordingsgevoel naar mijn kinderen, ouders etc.
Na dertig jaar heb ik de oude liefde per toeval weer ontmoet. We begonnen met een wijntje te drinken en toen nog een, we zouden alleen praten, maar nu na drie maanden weet ik dat ik dertig jaar geleden een grote fout heb gemaakt. Ik heb de liefde van mijn leven laten lopen. Mijn huwelijk is nooit e het goed geweest en toch probeerde ik er altijd weer voor de kids en nu kleinkids het beste van te maken. Mijn vroegere liefde is ook weer helemaal gek op me en ik op hem. Ik voel me verscheurd en gelijk gelukkig. Ik voel me schuldig en gelijk boos….waarom toen de knoop niet door gehakt.? We stelen af en toe een moment en bellen met elkaar. Tot nu toe hebben we alleen nog maar gezoend, maar ik weet zeker als we de kans krijgen dan gaan we voor de bijl.
Wat heb ik een domme beslissing genomen 25 jaar geleden. Nu heb ik inmiddels kleinkinderen……maar ik kan mijn liefde niet loslaten,,,,,,