Maar.. moet ik hier blij mee zijn? Dubbel gevoel heb ik. Ik hou zo vreselijk veel van hem,als ik eraan denk dat ik hem na 6 lange maanden weer zal zien (hij werkt 1deel van het jaar in het buitenland) voel ik de vlinders in mijn buik, mijn handen beginnen te zweten. Ik wil hem zoenen, vasthouden, ik hoop dat hij nog net zoveel van me houd als de laatste keer dat ik hem zag, in Mrt. Maar.. ik betwijfel het. Dus stop ik met hopen 🙁
We hebben al 5 jaar een knipperlicht relatie, deze met tussenpauzes van max 1 of 2 weken ruzie. Onze ruzies zijn nooit heel heftig, meestal smst of belt hij me na een week of 2 weer of staat hij voor mijn deur. Hij was altijd lief voor me, en een echte romanticus, maar misschien toch iets TE relaxt. Alles was oke, en alles komt goed. Niets haasten, hij werd zelden boos. (en ik wel, dus vaak ruzie.. waarbij hij nooit boos werd, maar wel wegbleef tot ik was afgekoeld)
Ik twijfelde nooit aan zijn liefde voor mij, hij is vaak in het buitenland en dan hadden we elke dag contact, hij stuurde me ook altijd lieve mailtjes of smsjes of belde midden in de nacht, of zaten we nachtenlang te msnen. en als hij weer terug kwam, was het vuurwerk… maar dit jaar… is het anders. Mijn hart breekt als ik dit typ. Het begon in juni, ik hoorde ineens niets van hem en maakte me zorgen. ik belde hem continu maar hij nam niet op. Ik snapte er niets van. Na weken belde hij me dat hij heel erg druk was :S HUH? te druk om ff een sms terug te sturen die 5 sec van je tijd innemen? Goed, ik geloofde hem en viel weer voor zijn praatjes. Maar het werd nog erger. ik hoorde weer een hele week tot 2 weken niets van hem. Dus ik was weer degene die belde. Alsof hij weinig zin had om te praten. Het voelde gewoon niet goed, dus ik hing weer snel op. Weer hoorde ik niets. Nu wilde ik niet steeds als een hondje achter hem aanlopen en steeds degene zijn die belt of smst (wat voor mij ook duur is, en voor hem gratis vanaf zijn werk in het buitenland) dus ik liet het maar zo… Een maand hebben we geen contact gehad (augustus) ik was er zo kapot van, dat ik nachtenlang gehuild heb (hij weet van niets). Ik voelde me zo machteloos en voelde zijn liefde voor me wegglippen. Wist niet wat ik moest doen. Zo kende ik hem niet.
Ineens uit het niets belde hij me in september midden in de nacht. Ik kon het niet geloven, zijn nummer weer op mijn beeldscherm. Had het eigenlijk al opgegeven. Hij miste me en sprak alsof er niets aan de hand was, alsof we nog geliefden waren. Ik was weer in de wolken en vergat dat hij me een maand genegeerd had.
En daarna hoorde ik weer niets. Gek werd ik ervan. Na een hele tijd kwam er een simpel smsje “ik mis je”” Als ik een sms terugstuurde