Ik ben altijd heel aangedaan als ik hoor dat er iemand zelfmoord gepleegd heeft, zelfs mensen die ik helemaal niet ken. Ik kan er echt bij huilen, doe dat ook soms. Ik zag vandaag een show dat opgedragen werd aan zo iemand en kreeg de tranen in m’n ogen. Het doet mij zoveel pijn. Waarom? Ik denk dat ik hun pijn herken, dat ik begrijp waarom ze opeens even een kortsluiting hadden en zo’n beslissing genomen hebben. Het zou mij misschien ook nog overkomen moest ik geen kinderen hebben. Zij zijn mijn levensdoel, voor hen leef ik. Ik hoop mooiere mensen van hen te kunnen maken dan ik ben.