Anderhalf jaar geleden leerde ik een man kennen die 200km verderop woont eerst via de telefoon. Elke avond/nacht wel een paar uur. Hij heeft een kind waar hij alleen voor zorgt die heb ik 1x ontmoet. Toen we elkaar zagen ben ik te hard van stapel gelopen ik bedoel meteen gevrijd hij zei het gaat me wat te snel en daarna bekoelde de relatie. Ook van mijn kant want hij probeerde me jaloers te maken door te vertellen over andere vrouwen die hem leuk vonden daar. Ik liet het gaan had geen zin om jaloers te gaan doen en het was toch onmogelijk met die afstand. Wil niet weg van waar ik woon hij heeft een groot huis + bedrijf het zit er gewoon niet in. Laatste tijd neemt hij weer contact met me op ik VOEL gewoon dat hij ook veel aan mij denkt. Vertelde me ook dat zijn kind vaak vraagt wanneer ik weer kom of wanneer ze weer eens naar mij toe zullen gaan.
Nog gekker is dat ik een kennis over hem vertelde, zij kent hem niet. De dag erna hebben we heel lang zitten appen. Toeval? Wel erg veel toeval en pas belde hij me ook op, of ik weer eens daar wilde komen nou graag maar daar wonen nee.
Kortom ik ben weer of nog steeds verliefd op hem en ik denk hij ook maar het kan gewoon niet om praktiese reden hij woont te ver weg te afgelegen en ik wil niet voor een klein kind zorgen om heel eerlijk te zijn. Toch zegt een stem in mijn hoofd dat we het erg leuk zouden kunnen hebben als ik daar ga wonen. Maar verstand zegt nee en samenwonen wil ik helemaal niet met niemand ik vind alleen wonen wel fijn. Waarom krijg ik hem niet uit mijn hoofd hij is ook niet superknap het lijkt alsof ik hem al heel lang ken sorry kan het niet beter uitleggen. Ik vind hem en zijn kind heel bijzonder en krijg ze niet uit mijn hoofd. Contact afkappen of niet dat is de vraag of opnieuw proberen zou de tijd gewoon nog niet rijp zijn ik wou dat ik het wist