Zodra ik wakker wordt in de ochtend sluit ik mijn ogen direct weer.
Niet omdat ik nog moe ben maar omdat ik niet geconfronteerd wil worden met de realiteit.
Zodra ik wakker wordt in de ochtend wordt ik gekweld door mijn depressie en ongelukkigheid.
Ik sluit mezelf van mensen af omdat ik mezelf niet voorschut wil zetten en geen irritant blok aan iemand zijn been wil zijn.
Als ik op straat loop voelt het alsof iedereen naar mij staart en ze van me walgen.
Ik ben super onzeker en ik verberg dat door arrogant te doen tegen mensen.
Iets simpels als naar de sportschool gaan kost mij heel veel moeite. Naar de winkels gaan alleen durf ik ook niet want dan moet ik de caissière in de ogen aankijken, ik kan er niet tegen als mensen mij in mijn ogen aankijken ik ben dan bang dat mensen de echt mij zien en dat wil ik niet
Vrienden heb ik niet meer doordat ik mezelf opsluit ik zeur er dan vervolgens bij mijn zus over dat ik niemand meer heb.
Ik heb geen baantje want ik durf niet met mensen te werken.
Ik sta op de wachtlijst van een therapeut ik hoop dat zij mij met mijn problemen kan helpen. Ik vind/vond een jongen en ik durfde hem aan te kijken waardoor ik wist dat ik verliefd op hem was maar hij ondernam geen actie meer en uiteindelijk dacht ik toch weer dat ik te gesloten ben voor een relatie. Ik zal nooit de waarheid vertellen over hoe ik me voel en nooit zeggen wat me pijn doet en uiteindelijk zou ik er boos over worden dat hij het niet begrijpt. Ik ben ook niet slim en heb geen talenten (die speciaal zijn) mijn ouders denken dat ik een probleem voor de maatschappij ga worden als ik 18 ben, super leuk om te horen(,:
Ik snap niet waarom ik ben aangeboren ik ben totaal niets, misschien zodat andere mensen naar mij kunnen kijken en dan weer blij worden dat ze mij niet zijn.
Het enige wat ik wil is gelukkig en zelfverzekerd worden en lachen.