Na mijn scheiding in 2006 ben ik na verloop van tijd een geweldige vrouw tegengekomen. Ze was erg spontaan, heel vrolijk, beeldschoon en had het hele pakket voor elkaar.

Onze liefde was vlammend en echt. Genieten deden we van de kleine dingen. Financieel was het niet al te best maar ze was een echt toppertje. Ze gaf daar niets om. Het ging haar echt en alleen om ons.

Mijn Kids en familie reageerden heel erg goed op haar. Ze werd in ieders hart gesloten.

Helaas was dat anders voor haar zoon. Er was iets met hem. Intu tief voelde ik dat hij ergens ontzettend mee zat. De scheiding van zijn ouders was hem te veel. De tendens van twee apart wonende ouders, waarbij er met beide een andere emotionele band was, kon hij niet aan.

De zo broodnodige klik die ik wilde met haar zoon was er niet. Hij moest me echt niet. Ondanks pogingen en investeringen, er trad geen verbetering op.

Tot de dag dat ik na verloop van tijd uitviel tegen hem. Als een toegewijd ouder nam ik het mezelf kwalijk. Om die uitval en die reden alleen hebben we de relatie be indigd.

In de erop volgende jaren ben ik in verschillende vormen van rampspoed beland. Diverse relaties, vast en los, zijn er geweest. Hoe geweldig de vrouwen fysiek, geestelijk of emotioneel ook waren. Deze meid was de enige ware. Zij was de maatstaf waaraan ik iedereen meette.

Dat was natuurlijk geen doen en gedoemd om te mislukken.

Na de eerder genoemde rampspoed eindelijk te hebben omgezet in voorspoed ben ik enige tijd single geweest. En na verloop van tijd eindelijk de moed verzameld en mijn droom ex eindelijk weer benaderd.

Aanvankelijk was ze terughoudend en ingetogen. Ze was geschrokken en blij tegelijk. Haar ervaringen in de liefde waren ook niet allemaal even goed geweest in de voorbije jaren. Maar ze stond ook nog deels in een long distance relatie.

Omdat ik het zeker wist, ben ik positief gebleven. Na verloop van tijd hebben we elkaar eindelijk gezien. 10 seconden. Zolang duurde het. Binnen die korte tijd waren de afgelopen eenzame jaren vergeten en schonk mijn geest haar mijn hart. Ik meende zelfs dat zij hetzelfde voor mij voelde.

Inmiddels zijn we verder. Rustig en kalm genieten we met volle teugen van elkaar. Ze is echt. Ze is dit keer van mij. Voorgoed.

De eerder genoemde strubbelingen met haar zoon gaan we overwinnen met liefde tijd en aandacht. Mijn Kids reageren met liefde en lol. Zij hebben in haar hun maatje weer terug.

Maar nu komt het. Voor het eerst in mijn leven voel ik jaloezie. Onmetelijke jaloezie.

Uiteraard hebben we veel en lange gesprekken over wat we de afgelopen jaren hebben meegemaakt. Zij heeft geen moeite met mijn relaties en avontuurtjes uit de afgelopen jaren. Maar ik merk dat ik erg jaloers ben op haar exen. Heel eerlijk gezegd heb ik ontzettend veel moeite met haar partnerkeuze. Mannen met laag moraal, foute normen en waarden, en in mijn ogen afstotelijke sujetten.

Ik weet dat het irrationeel is maar moet er iets mee. Ik heb mijn droomvrouw terug. Maar in gedachten denk ik steeds aan haar ex-en. Is dat normaal?

Mijn jaloezie is irrationeel. Ik heb me in de rondte gevree n etc. Maar ik had haar graag zoveel beter gegund. Mannen met moraal en respect.

Vanaf nu geef ik haar dat, nu maar eelt kweken op mijn kinderachtige gevoelens.

Hopelijk is het hier schrijven een deel van de therapeutische weg die ik nodig heb.