Niemand kan nog normaal tegen mij praten! Is het niet mijn vriend die tegen mij schreeuwt dan is het mijn moeder die tegen mij schreeuwt!En dat gaat eigenlijk al het grootste deel van mijn leven zo en ben nu 31. De reden waardoor ze schreeuwen is omdat ze denken dat ik het dan eindelijk eens een keer ga doen wat ik zou moeten doen. Anders komt er toch niks van! Maar juist het schreeuwen maakt mij moedeloos dat ik geen zin en moet heb om de dingen te kunnen doen. Nu net na een heftige schreeuw sessie heb ik zelfs mijn werk moeten bellen dat ik een uur later kom omdat ik me nu totaal nutteloos en moedeloos voel! Dus ligt het dan aan mij of hebben ze gelijk dat ik anders nooit stappen zal zetten en dat ze hopen dat het zo tot me doordringt…! Bij mij werkt het in ieder geval averechts.