We zijn aan het scheiden maar wonen momenteel nog samen omdat we beide in het huis willen blijven. Ik wil de kinderen niet uit hun vertrouwde omgeving weg halen, ex wilt gewoon niet weg. Dit brengt vanzelfsprekend spanningen met zich mee. Hij heeft nu de voordelen van een vrijgezellenleven (vertrekt en komt thuis wanneer hij wil) gecombineerd met het ‘gezinsleven’ (ik doe nog de was en de plas). De frustraties stapelen zich op. Ik probeerde gisteren te schoonmaken, de kinderen haalden vanalles uit en hij stond erbij en keek ernaar. Ik werd wat geïrriteerd. Er stond ook speelgoed op een andere plaats door hem (kleinigheid, ik weet het maar ik erger me er mateloos aan dat hij steeds alles op de plaats zet waar hij vindt dat het moet staan). Alle frustraties en irritaties samen maakten dat ik het speelgoed aan de kant gooide in plaats van gewoon verplaatsen. Hij reageerde erop door een kast toe te gooien. Ik werd toen heel kwaad en riep dat hij mij niks moet verwijten wat hij zelf doet (hij slaat ook regelmatig met deuren e.d.), dat ik heel de situatie thuis kotsbeu ben en waarom hij niet gewoon vertrekt. Dit allemaal met de kinderen erbij, de jongste was erg geschrokken. Ik ook… Ik voel me énorm schuldig tov hen. Ik vind mezelf vreselijk. En hij doet weer gewoon alsof er niks is. Laat dat nu net een van de redenen zijn dat we elkaar verloren zijn. Spijtig dat hij het nog steeds niet inziet. Ik heb een hele dag lopen wenen.