Als je objectief naar mijn leven kijkt, zit me eigenlijk alles mee. Fysiek ben ik gezond, ik ben universitair geschoold, ik heb een grote sociale kring met goede vrienden waar ik op kan bouwen, financieel heb ik geen zorgen en verder kan ik me oprecht niet bedenken wat er niet mee zit. Toch voel ik me enorm ongelukkig en heb ik al een aantal scenarios uitgestippeld over het beëindigen van mn leven. Deze zal ik jullie besparen (tenzij er interesse in is). Het leven voelt voor mij als een sleur; alsof ik bij de geboorte een contract getekend heb waarin staat wat er van mij verwacht wordt. En zelfs nu dit mij goed afgaat en ik niks te klagen zou moeten hebben ben ik er al volledig klaar mee. Hierdoor ben ik de hoop in een gelukkigere toekomst ook helemaal kwijt. Beter dan dit gaat het voor mij niet worden, en hoe goed ik mn best ook doe, ik kan er niet van genieten. Herkent iemand dit?