Soms ben ik het leven zo zat. Pijnlijke ervaringen uit het verleden waar ik nog altijd last van heb, het gevoel van zinloosheid, het feit dat ik nu 51 jaar ben dus dat sowieso het beste deel van mijn leven achter me ligt. Mezelf van kant maken zal ik niet doen, de pijn waar je je naasten mee opzadelt wil ik ze niet aandoen. Het is heel erg, maar soms verlang ik ernaar dat ik van een arts te horen krijg dat ik een dodelijke ziekte heb en dat ik nog maar een paar maanden te leven heb. Ik zou die laatste maanden gebruiken om in alle rust afscheid te nemen van familie, vrienden en bekenden. Dat alles in het niet eens zo erge vooruitzicht dat na een paar maanden mijn leven voorbij zal zijn en dat ik vrede zal hebben. Hebben anderen dit ook?