Mijn geheim is niet spannend, integendeel. Maar toch, geheim. Op eenzaamheid rust een taboe. Niemand heeft het er ooit over, ook ik niet. Maar eenzaamheid is mijn grootste kwelling. Ik ben al jaren eenzaam en het valt geen mens op. Ik heb geen enkele echte vriendin of vriend en het lukt me maar niet om nieuwe contacten te leggen.
Ik weet niet waar het aan ligt, ik zie er redelijk goed uit, ben redelijk hoog opgeleid, heb een redelijk vermogen en een goed functionerend gezin. Eigenlijk zit alles zo’n beetje mee. Ik ben voor zover ik weet aardig, sociaal, inlevend en betrokken maar het onbreekt me toch aan contacten. Ik spreek doorgaans alleen met mijn kinderen en mijn man, de rest van de wereld ziet me niet staan.
Misschien is het mijn uitstraling? Soms sta ik op het schoolplein te wachten tot mijn kinderen uit komen en zie ik allemaal moeders met andere moeders praten. Met mij praten ze niet. Ik heb het wel geprobeerd, om aan te sluiten, om erbij te gaan staan, vriendelijk glimlachen, een terloopse opmerking maken of iets in het kort bespreken… Maar het lukt gewoon niet. Mensen doen op hun best beleefd tegen me, meer niet.
Ondertussen weegt dit gevoel steeds zwaarder. Als ik naar buiten ga zie ik mensen met elkaar praten en dat raakt me dan, ik zou ook zo graag eens met iemand praten, gewoon zomaar een praatje of een keer een echt gesprek. Ik ga altijd met opgeheven hoofd naar buiten, een lichte glimlach op mijn gezicht geplakt, ik probeer zoveel mogelijk een open uitstraling te behouden. Maar zodra ik op de terugweg weer bij mijn voordeur ben hou ik het bijna niet meer. Ik doe de deur dicht en huil, huil omdat ik voel dat ik er niet bij hoor. Ik hoor niet bij deze gemeenschap, in deze wijk, in deze samenleving. Ik hoor helemaal nergens bij. Soms kan ik er niet meer tegen, zoals vandaag.
Niemand weet van deze gevoelens, voor mijn man en kinderen houdt ik het verborgen. Ik probeer vrolijk te blijven maar soms is het zo moeilijk. Dit zware eenzame gevoel is al sinds mijn kindertijd bij me en lijkt alleen maar erger te worden. Maar voor de buitenwereld blijf ik glimlachen.
0 reacties