Liefde op het eerste gezicht. Je bent 18 ouder, van hetzelfde geslacht en helaas al in een relatie.. maar my god, wat ben ik dol op je. Ons oogcontact lijkt zo intens en onze gesprekken voelen zo intiem aan. Zo lang en diep zoals wij elkaar, tijdens onze gesprekken, in de ogen aankijken heb ik nog nooit eerder met iemand meegemaakt. Als we met elkaar praten voelt de spanning om te snijden(voor mij althans) maar tegelijkertijd voel ik een oase van rust over me heen komen als er een stilte tussen ons valt. Ik zou uren naar je kijken zonder ook maar enige verbale communicatie. Kan het echt zo zijn dat gevoelens -z sterk- maar van een kant kunnen komen? Even had ik het gevoel dat mijn liefde voor jou wederzijds was maar volgens mij houd ik mezelf voor de gek. Je zend zoveel signalen uit maar ik ben niet meer helder genoeg om ze te kunnen plaatsen. Met deze signalen kun je me het gelukkigste persoon op aarde laten voelen maar tegelijkertijd doe je me ook zo ontzettend veel pijn. Pijn die bijna niet meer te verdragen valt en geluk waarvan ik me steeds meer begin af te vragen of de oorzaak ervan door mij wel juist ge nterpreteerd is. Aan de ene kant wil ik duidelijkheid maar aan de andere kant durf ik de realiteit niet onder ogen te zien. Dit maakt dat ik wil vluchten. Ik ben doodsbang en wil weg van je maar ik kan het niet omdat ik ziels verliefd je op je ben.