Ik ben 16. Ik weet voor mij zelf dat mijn liefde voor mijn buurmeisje die sinds 3 jaar bij mij in de straat woont oprecht is. Op de pad der liefde het mooiste wat mij is overkomen ook al schaam ik mij voor mijn daden. Het was van korte duur maar ik heb ook ontzettend van genoten. Zij vind mij veels te jong en na ef en ook ben ik niet van een gedegen IQ. Zelfs vind ik haar een mooi mens met een hele zware dosis die mij elke dag rillingen bezorgd als ik aan haar denk. Dat er iets gebeurt is zeker. Waarom het keer op keer gebeurt blijft een raadsel.
Mijn valkuil is dat ik geen verstand heb van daten en niet eens weet hoe een goed gesprek aan te knopen. Ook zit ik heel raar en gek in elkaar. Ik vind het leuk om mensen om mij heen te hebben maar ben ze ook snel zat. Ik trek mij dan graag terug in mijn eigen wereld, de wereld waar ik mij veilig voel.
Sorry voor mijn rare dansmoves: de panische aanval!
Op een afstand kan ik het aan maar te dichtbij kan ik niet handelen, het is voor mij allemaal te veel. Over twee jaar zijn wij allebei 18 en dan zien wij het wel.

Ik wil haar niet verkrachten dus zal mijn gedachten stillen door eindeloos over haar te blijven fantaseren.

Enigszins vind ik het jammer dat ik mijn zweep weer moet opbergen.