Op zolder vond ik een doos met mijn oude dagboeken. En gelijk pakte in de jaren ’84 ’85 er uit. Mijn 17e levensjaar.
Een ramp jaar. Verhouding met een getrouwde man, 16 jaar ouder dan ik.

Lezend in mijn dagboeken zie ik in 1x weer alles glashelder voor me. Ja, ik was onnozel. Immers, hoe dom kon je zijn om met een getrouwde man iets aan te gaan. Maar ik voelde de rush gelijk weer. De zenuwen, de misselijkheid als de zenuwen hun eigen gang gingen, de boosheid, de verleidingstrucjes van hem die mij eertijds op een hoger niveau vrachten, mijn verdriet maar het meest nog: mijn verlangen naar hem!

Ik zag zijn foto weer en mijn hart sloeg gelijk op hol. Mijn keel werd dichtgeknepen en ik wist niet waar ik het zoeken moest.

Ik lig ’s nachts nu op bed te malen. Slapen gaat zeer slecht. Ik houd van mijn gezin en vooral van het leven wat ik nu heb. Heb een geweldige man die alles voor me wil doen. Hij weet wat van de moeilijke verhouding die ik heb gehad, maar niet alles.

Het heeft jaren geduurd eer ik over de affaire heen ben gekomen. De vraag is of dat echt wel zo is. Ik heb me bij elkaar gepakt (letterlijk) en ben verder gegaan met ademhalen.

Ik kijk terug op mijn leven tot nu toe. En HIJ springt er uit.

Ik weet waar hij woont.
Hij is nog steeds bij haar.
Zijn kinderen zijn volwassen, 1 heeft inmiddels zelf kinderen.
Zijn foto die ik op internet kon vinden bekijk ik ieder moment van de dag als het lukt. Van zijn oude foto in mijn dagboek heb ik op mijn mobiel gezet.
Ik wil hem spreken. Maar zodra ik de hoorn van de telefoon in de hand heb en zijn huisnummer gedraaid heb, verbreek ik gelijk weer de verbinding. Ik ben weer het kind van 17 jaar ben ik bang.

Het verwart me enorm…