Iedereen kent het wel, gezeik met zijn/haar ouders. Het enige punt is dat ik niet anders ken. Ik mag dan wel 16 zijn, dit zijn niet de normale puber-ouder botsingen. Nooit kan ik beneden gaan zitten zonder gezeik te krijgen. Begint een gesprek normaal, het eindigt altijd in ruzie en in verwijten. Mijn ouders lijken op het eerste gezicht normale mensen. erg begripvol en ruimdenkend. Vooral mijn moeder komt op anderen erg hartelijk over. Maar zo denk ik allang niet meer over haar. Het enige wat ik thuis te horen krijg zijn verwijten
. Nu moeten jullie weten dat ik een eetprobleem heb waardoor ik niet de slankste ben. Mijn moeder heeft hier vaak opmerkingen over omdat zij wel slank is. Dit soort opmerkingen boren mij dan ook de grond in omdat de kleren waar zij mee aankomt zetten, vreselijke tenten zijn. ze zijn camouflerend en geven mij het gevoel dat ik mezelf in een hoekje moet drukken en er niet mag zijn. Als ik dit aankaart, lacht ze het weg en zegt ze dat dit gewoon goed staat en al het andere niet.
Ik ben in therapie voor mijn probleem. En als ik daar ben, gaat het goed. Ik kom er steeds meer en meer achter dat ik rust nodig heb. Maar thuis is het alleen stressen en op je tenen lopen. Zodra ik thuis kom, verdwijn ik meteen naar boven. Ik voel aan dat ik niet hoef te vragen of ik naar die en die mag. of ik misschien een koekje mag. Dan zie ik haar kijken en weet ik al wat ze denkt. Hierdoor ga ik nog meer eten. De eetkast zit dan ook op slot. Het is zelfs zo erg geworden dat ik wel eens een heel rol beschuit heb opgegeten, zo ongelukkig was ik.
Thuis hebben we het ook niet al te breed en therapie is erg duur. Toch wil ik niets vertellen erover, dit is het enige waar ze niet de controle over hebben, maar ik. Dit heb ik ook met eten. Dit is het enige waar zij niet de leiding over hebben. Hoeveel ruzies ik wel niet heb gehad, omdat ik niet wilde vertellen wat ik allemaal bespreek bij therapie. Met therapie heb ik zover gekregen dat ik alleen mijn schoolwerk mag plannen. Hier was ik zo blij mee, het scheelt meteen eetbuien. Maar vandaag heb ik mijn folders niet opgeruimd en de vaat niet gedaan. Mijn moeder�ging helemaal over de rooie, dreigt met van alles en zegt dat ik mijn verantwoordelijkheid niet neem. Ik word gek. ik wil gewoon mijn eigen leven zonder dat wijf. Ze geeft me het gevoel dat ik niets ben. een nul. Als ik een eetbui heb, heeft dat indirect altijd met haar te maken. Van mezelf ben ik perfectionistisch en ik voel me zo ongelukkig thuis. ik wil niet zijn wie ik nu ben. ik walg ervan.