Op mijn 16e kreeg ik een relatie met mijn vriend Sam waar ik nu inmiddels 12 jaar mee samen ben. We wonen sinds 9 jaar samen en hebben vorig jaar ook samen een huis gekocht. De relatie is altijd goed gegaan, we zijn allebei rustige personen en hadden zelden ruzie. We zijn allebei geen praters.

Nu ontmoette ik 7 jaar geleden Erik, via een vriendin. We hadden meteen een klik en na een feest zaten we met een groepje nog bij hem thuis, uiteindelijk ging ik als laatste weg. Hij liet toen al merken dat hij me aantrekkelijk vond en dat hij iets van me wilde, maar ik had toen 5 jaar een relatie en was niet van plan vreemd te gaan, bovendien kende ik hem nauwelijks en is hij 15 jaar ouder dan ik (en ik was nog maar 21 toen). Dit heb ik hem dus meteen duidelijk gemaakt en daarna zag ik hem nog wel eens als we met het vriendengroepje iets gingen doen. We werden gewoon vrienden, niets aan de hand.

5 jaar geleden kreeg hij opeens een relatie met mijn oudere zus, waardoor ik hem vaker ging zien. We werden hele goede vrienden. Na een jaar merkte ik dat ik meer voor hem ging voelen dan gewoon vriendschap. Dit heb ik hem eigenlijk vrij snel al verteld, maar echt verliefdheid was het niet. We hebben het uitgesproken en zijn gewoon verder gegaan als vrienden, we waren allebei blij met de relatie de we al hadden.

Vorig jaar heb ik samen met mijn vriend een huis gekocht. Vlak daarna vroeg hij mij heel romantisch ten huwelijk, en heb ik ja gezegd. De gevoelens voor Erik waren nooit echt helemaal weg maar met mijn relatie ging het goed, we hadden een leuk huis, ik zag het helemaal zitten.

Na de verbouwing en verloving ging het bergafwaarts met onze relatie. Ik merkte dat er steeds meer afstand tussen ons kwam. We ging steeds vaker dingen apart doen en hadden te weinig aandacht voor elkaar. Dit heb ik toen ook benoemd, maar hij wijtte dit aan het feit dat we gewoon erg druk waren met de verbouwing en bruiloft, en dat dit vanzelf wel weer beter zou gaan.
Ook begon ik steeds meer te twijfelen of ik kinderen wil, en hij weet wel zeker dat hij dit wil. Dit heb ik ook een keer besproken en toen zei hij heel kortaf; als je dat niet wil kunnen we nu wel gelijk uit elkaar gaan (dit hebben we later nog wel uitgepraat, maar de twijfel blijft). Ook kregen we veel stress van het regelen van een bruiloft; we waren het vaak oneens over de locatie en invulling, en financieel was het eigenlijk ook niet te doen.
Zo begonnen er steeds meer kleine dingen op te stapelen waardoor er nog meer afstand tussen ons kwam. Ik had vaak het gevoel dat we elkaar niet goed begrepen als we probeerden te praten over dingen.

Begin van dit jaar werd mijn gevoel voor Erik steeds sterker en sindsdien ben ik smoorverliefd op hem. Dit heb ik hem ook verteld en hij gaf toe dat hij hetzelfde voelt. Maar we wisten ook, dit kan eigenlijk echt niet, dus we gaan niks met onze gevoelens doen en blijven toch gewoon vrienden/broer en zus. Er is toen ook nooit wat gebeurd tussen ons.
Nu hadden hij en mijn zus altijd een erg moeilijk relatie en in april ging de relatie uit.
Ik bleef nog steeds bij mijn keuze om voor mijn relatie te gaan.

Maar mijn verliefdheid werd eigenlijk steeds sterker in plaats van minder.
Met de relatie ging het niet beter, het is niet dat we ruzie hadden maar het werd een sleur. Op een gegeven moment heb ik verteld dat ik twijfelde en hebben we besloten niet te gaan trouwen, omdat dit ons beiden ook veel stress gaf. We besloten ons te concentreren op leuke dingen doen samen. Maar ik zat vast in negatieve gedachtes; ik ging steeds meer negatieve dingen aan onze relatie zien, en ondertussen ben ik ook verliefd op een ander (niemand weet dit verder).
Op een dag werd ik zo gek in mijn hoofd dat ik dacht; ik moet weg. Even tijd voor mezelf hebben om na te denken over wat ik eigenlijk wil. Hij zag dit meteen als opgeven en ik hoefde niet meer terug te komen. Toen ik weg was bij hem heb ik sex gehad met Erik, en het was echt fantastisch, de bijzondere klik die ik altijd al met hem hem was er ook zeker in bed…

Maar ik had ergens ook spijt van het weggaan, ik wilde eigenlijk die 12 jaar niet zomaar weggooien… ik houd nog steeds van hem. Na veel praten hebben we besloten het nog te proberen samen. Maar ik ben nog steeds zo verliefd op die ander.. en Sam doet zo zijn best, en mij lukt het gewoon niet… ik vind het wel gezellig en leuk om met hem samen te zijn, maar het voelt steeds meer vriendschappelijk.

Hele dagen ben ik bezig met de oneindige strijd in mijn hoofd… ik kan nergens anders meer interesse voor opbrengen en mensen vinden me dan ook aak ‘afwezig’.
Mijn hart zegt ik moet verder met mijn ‘soulmate’ Erik maar mijn verstand zegt blijf vechten voor je relatie… En ik blijf het niet snappen… Erik is veel ouder, niet knap en onstabieler dan Sam.

Ik ben bang dat ik nooit uit dit dilemma kom.. Een affaire zou ik, en hij ook, nooit volhouden, ik zou me er veel te schuldig over voelen. Ik moet kiezen… maar WAT?!?!