Het is uitzichtloos; jij hebt jouw gezin en ik het mijne. Maar ondanks alle obstakels zijn we zoveel van elkaar gaan houden. We zien elkaar sporadisch, beiden geen tijd in ons overvolle leven, hoewel we elkaar dagelijks spreken. Elke dag doet zo’n pijn: wakker worden naast een voor mijn gevoel verkeerde man, opstaan en functioneren in een voor mijn gevoel verkeerd leven, door de molen en aan het eind van de dag ben ik blij als ik weer naar bed kan, want dan kan ik weer dromen van een leven met jou. Ik weet niet hoe, maar ik moet dit stoppen, dit verlangen naar dat andere leven. Ik droom van ogenschijnlijk onzinnige zaken zoals in slaap vallen naast jou, ontbijten met je, samen koken als we thuiskomen na een dag werken en in slaap vallen in het zelfde bed. Voor anderen misschien geen big deal maar ik zou daar alles voor over hebben. Alleen gaat dat dus nooit gebeuren. Ik moet je dus vergeten, want ik ga er bijna aan onderdoor. Hoe fijn ik het ook vind om dagelijks je stem te horen en je eens in zoveel tijd een keer te zien. Het draagt alleen maar bij aan het gemis en de pijn. We schieten er beiden niets mee op. Jij blijft waar jij bent om je gezin niet te kwetsen en ik doe hetzelfde voor het mijne. Dromen van iets meer in dit leven is dus nutteloos. Soms denk ik eraan hoe anders het was geweest als je 15 jaar geleden iets had gezegd. Ik kan daar zelfs heel erg boos om worden. Ons leven had er nu zo anders uitgezien als jij je gevoel toen had uitgesproken. Maar het heeft geen zin om te denken in “als” of “had je maar”. Alles heeft een reden zeggen veel mensen en dat zal vast wel, maar in mijn optiek is geen reden goed genoeg om twee mensen zo’n sterke en vooral eerlijke liefde te ontnemen. Het is echter wat het is. Maar zoals jij vaak zegt; we kunnen er niets aan veranderen dus geniet van elk moment dat we samen hebben. Sorry lieverd, dat is voor mij niet meer genoeg. Het veroorzaakt alleen maar meer pijn, net die spreekwoordelijke pleister die je tergend langzaam van een wond aftrekt. Ergens moet ik de kracht vinden om hem er in een keer af te trekken en hopen dat het gevoel van gemis ooit zal slijten, ik kan niet anders want ik voel mezelf dag na dag verder verdrinken.