Nog nooit een relatie gehad, ik ren zelfs weg als vrouwen me echt van dichtbij benaderen, dan bedoel ik dus een hand op mijn been leggen of zo. Dat ervaar ik dan als kriebelend en begin ik op te staan of weg te gaan. Ik heb zelfs een keer gehad, dat een vrouw me probeerde te versieren op het station en dat ik terwijl zij met haar vriendinnen samen was ik heel hard wegrende toen was ik jaar of 30. Hun hebben heel hard gelachen en ik heb heel hard gehuild. Ook zoenen nog nooit gedaan (ja gewoon de verjaardagszoen van je oma of je moeder). Maar echt lekker klef zijn, nee ik heb nog nooit echt gezoend. Ben nu 40, komt er toch niet meer van. Vroeger had ik dat nog wel dat ik echt verlangde naar een relatie naar geborgenheid, maar sinds ik weet dat ik toch alleen maar belachelijk gemaakt kan worden en bespot, getreiterd en vernederd kan worden door opmerkingen zoals als ik zo’n kop had als heb had ik allang zelfmoord gepleegd, of wat ben jij kankerlelijk (bedankt voor schelden met ziektes, he). Ik zal wel een misdadiger geweest zijn in mijn vorige leven, dat ik het zo zwaar te verduren heb.
Of gewoon te horen krijgen van de vrouwen hij kan hem zeker niet omhoog krijgen. Of nog erger, hij zal wel homo zijn, want ik heb hem nog nooit met een vriendin gezien. Heb je zijn Haags accent gehoord, die moet wel homo zijn.
Nee, geef mijn portie maar aan fikkie. Ik mocht toch nooit een vriendin, want er was altijd wel een reden aan te wijzen, waarom ik niet goed genoeg was. Dat niet alleen ik denk ook dat ik totaal geen aanvulling ben op die ander, eerder een last, gezien ik al sinds mijn jeugd al gepest ben dat ik zo lelijk ben, dan zal ik dat ook afreageren op mijn vriendin denk ik. Ook zou ik totaal geen goed vaderfiguur zijn, ik zou haar verjaardag vergeten, of haar verjaardag van haar vader of moeder, of de kinderen vergeten, of het zou niet in me opkomen om iets voor haar te kopen, cadeau kopen, wat dan? ze vind toch niets mooi, dan denkt ze hij koopt alleen maar rotzooi.
Mijn eerste liefdesbrief was geschreven door mijn broer. Die brief die ik van haar heb gekregen heb ik inmiddels verscheurd, wat moet ik moet al die flauwekul, dan ga je er alleen maar aan ergeren, of denken hoe zou het met haar zijn? Geboortefoto’s kreeg ik van mijn moeder, heb ik gelijk weggegooid, waarom moet ik die rotzooi bewaren ik krijg toch geen vriendin, dus wat moet men met al die rotzooi van mij. Dat niet alleen ik heb medelijden met diegene die mijn woning moet leeghalen, god wat zal die een werk hebben en ziek worden, en nog geconfronteerd worden met eventuele schulden waar ik niets van af weet. Ik slik psychiatrische medicijnen, en las laatst iets over een vrouw die binnen muren van de GGZ was gestorven. Ik dacht wanneer kom ik aan de beurt? Want niemand gelooft dat ik van die psychiatrische troep langzaam dood ga. Ik ben zo bang dat ik straks heel veel pijn ga lijden, bijv. een hersentumor en de behandeling niet kan betalen en niets meer heb, en anderen tot last ben, en geen eten heb, geen drinken en dat dagenlang, of nog erger dat ik pensioen krijg en dat ik in de schuldhulpsanering zit, omdat mijn pensioen te laag is om de zorgkosten van de instelling of zorgverzekering te betalen.
Ik heb het altijd gewonnen door me afzijdig te houden van de vrouwen, ik ben zelf seksueel gepenetreerd door een jongen en weet wat het is om als jongetje misbruikt te worden door een andere jongen van dezelfde leeftijd.
Sinds ik antidepressiva gebruik heb ik zelfs meer succes niemand is echt in me geïnteresseerd, natuurlijk ik vind sommige vrouwen knapper dan anderen maar echt zo verliefd dat je niet kan eten? Nee, dat ben ik al sinds mijn 15e niet meer geweest, ben nu middelbare leeftijd. Het zou helemaal niet erg zijn als ik alleen zou blijven, dan heb je ook geen zorgen meer over kinderen waar je niet voor kan zorgen, of hoe je vrouw aan inkomen moet komen of een dat ze een andere man wil, omdat je terminaal ziek bent, of dat ze nooit meer een ander wil (daar kan ik haar toch niet mee opzadelen?).
Ik vind het erger om wel een relatie gehad te hebben en weten wat je moet missen, als wat ik nu heb niet weten wat je mist en eigenlijk wel verlangt naar die arm om je schouder. Vaak komt die van iemand van wie je het totaal niet verwacht. Wat me wel opvalt in mijn leven is dat mijn leven vaker negatiever is dan echt leuk. Ik bedoel ik maak meer negatieve dingen mee, dan echt ergens om kunnen lachen. Vaak word ik boos als bepaalde dingen op humoristische manier tegenzitten, ik kan er echt niet om lachen, eerder een zuurpruim.
Laatst dacht ik ik zet de Dikke en de dunne op youtube op maar echt hard lachen, nee dat heb ik niet gedaan. Terwijl ik daarna wel naar iets anders keek wat ik wel grappig vond.
Ik denk dat als een vrouw mij zou benaderen en ze zou willen sjansen met mij en ze echt interesse toont ik het niet eens door zou hebben. Ik zou het gewoon zien als ze wil praten. Ook daar stoot ik mensen af. Ik stoot iedereen die me lief is van me af. Niemand wil me, niemand zal me willen, omdat ik toch al er niet leuk uitzie en als ik iets heb dat ik leuk vind is het nooit voor lang, het gaat toch altijd kapot, tot vreugde van anderen. Moet je eens kijken hoe mensen staan te lachen als ik depressief ben. Nee, dat geven ze niet toe. Sterker nog begeleiding van mij zat zelfs stiekem te lachen toen ik medicatieverhoging kreeg. Ik zat helemaal niet lekker in me vel, maar hun des te beter, ze hadden pret had ik in de gaten. Kun je toch zien hoe sadistisch GGZ personeel is, ik maak me zorgen om de GGZ ben bang dat ik ooit zoveel pijn lijd en dat hun dat totaal niet erg vinden.
Nee, dat gevoel van men is niet blij met mij heb ik al heel mijn leven. En mensen komen met al hun vragen en problemen bij mij aan. Alsof ze denken dat ik overal een antwoord op heb, want ik moet het maar weten. Op een gegeven moment houd het op. Als het alleen maar geven word, denk je al gauw wanneer ben ik klaar, want het word toch niet gewaardeerd.
Mijn moeder neemt mijn psychose niet eens serieus. Mijn depressie ook niet. Dat ik ooit nog opgenomen word dat gebeurt ook nog wel een keer. Alsof ze denken dat dat wat gaat helpen. Zelfmoord pleeg ik niet, dat gun ik die ander niet, die lol gun ik ze gewoon niet. Want dat is al heel mijn leven waar men op uit is, om mij neer te halen, te overtreffen en uit te buiten en onderuit te halen en overhoop met mij te liggen, want natuurlijk is het niet waar wat ik denk, zeg, voel of opmerk, altijd is er wel iets om kritiek op te geven.
Het is ook veel belangrijker om iemand te corrigeren, dan op het punt in te gaan wat iemand bedoeld. Wat mij ook irriteert is dat als het zomer is wil men dat het winter is en is het winter wil men het weer zomer hebben, maak nu verdomme eens een keuze. Zoveel mensen die alles hebben en nog lopen ze te klagen. Ik bezit zelf helemaal niets en zelfs op mij is men nog jaloers. En maar overhoop met mij liggen, alsof ik de grootste misdaad begaan ben. Ben je dan erg of niet?