Afgelopen zomer werkte ik bij een verzorgingstehuis als schoonmaker. Vlak voor koffietijd werd ik door mijn de gene die mij inwerkte(zij ging roken) voorgesteld aan een vrouw die mij naar de rest van de collega’s bracht. Op het moment dat ze zich omdraaide was ik al verkocht. Een prachtige kleine vrouw(1.62), met een porselein witte huid, groen-bruinige ogen en bruin haar. Door goed op te letten tijdens de koffiepauze wist ik wat voor een auto ze had en door met haar te praten kwam ik er al na 2 dagen achter waar ze ongeveer woonde. Op spaghetti-dag (woensdag) besloot ik naar de stad te fietsen waar ze woonde en daar olijven te halen. In een vrolijke bui liet ik me helemaal gaan en liet een briefje achter haar ruitenwissers(of ze met me wilde lunchen, ja ja heel stom heb totaal geen ervaring met vrouwen). Daar was ze niet zo blij mee en ze zei me de volgende dag dat ze geen relatie wilde en dat ik te jong was(27 vs 42). In de maand die volgde ging ik elke werkdag even langs waar zij schoonmaakte. Maar na een maand had ze er genoeg van(want ik kwam vaker dan 1 keer per dag). Ze vond het verstikkend. Probeerde ik toch met haar te praten werd ze boos en ge rriteerd. Een enkele keer heb ik nog met haar kunnen praten, maar ze waren nooit zo lang en leuk als in die eerste werkmaand. Ze had zo’n leuke lach(een beetje meisjesachtig), was erg met voeding bezig, woonde bij haar moeder, had smetvrees en bleek zelfs tattooages te hebben. En toch vond ik haar nog steeds leuk(raar, want ik heb een hekel aan huidschilderingen). De eerste twee weken dat ik er werkte droomde ik van dat ik na afloop van werk naar haar zou toegaan en zeg maar een zwoele namiddag(en) van maakten. Dat ik met haar zou schuifelen op klassieke muziek, hangen op de bank, praten over het leven, wandelen op het strand, knuffelen en noem het maar op. Na die 2 weken tot nu, is een knuffel en een kus voldoende voor mij. Ook al ben ik er nu al bijna een maand weg bij het verzorgingstehuis, ik denk nog steeds aan haar. Ik ben nooit verliefd op haar geweest denk ik, maar ze had zo een enorme aantrekkingskracht op mij. Ze heeft iets vertrouwds, iets liefs, iets verzorgend, iets moederlijk. Ik mis haar enorm en hoop dat het ooit voorbij gaat of dat ze inziet dat ik toch een leuke jongen ben en dat ze morgen voor de deur staat 🙂

Oskar