ik (57) getrouwd, zij(44) getrouwd, maar niet met elkaar.

Relatie gehad van ruim 2 jaar en 8 maanden met alle ups and downs. Het was niet enkel seks of intimiteit. Het was alles. Het was liefde en houden van ervaren zoals nog nooit meegemaakt in mijn leven. We zouden samen de toekomst ingaan. Onze weg, ons pad. Tot drie keer toe is zij erop teruggekomen omdat ze het niet kan waarmaken. Ze kan de laatste stap niet zetten. Coldfeet noem ik dat. Haar grootste rem en struikelblok in deze is haar zoon, een puber die steeds meer zijn eigen weg ook gaat.

Ik kan haar niet loslaten. Ondanks dat we elkaar hebben beloofd niet meer contact op te nemen, geen mail, app, etc. Ik kan het niet. Ik ga elke dag opnieuw kapot van de pijn. Tranen in ogen, onmacht. Zij is mijn alles.

Zij is harder erin als mij. Zij kan stil en kil zijn. Dat weet ik. Maar ze laat totaal niks van haar horen.

Was het dan eenzijdige liefde? Kan iemand zo toneel spelen?
Zijn er vrouwen die zich hierin herkennen? Kun je jezelf zo afsluiten voor iets wat ooit alles voor je was? Ik weet dat zij nog gevoelens heeft.

Loslaten doet pijn. Ik weet het. Maar ik kan het niet. Nog niet.

Mijn hele dagelijkse leven draait nog steeds om haar. Ik wil niks liever dan onze weg gaan.
Ben ik gevangen in een liefdeskronkel? Hoe kom ik hier uit?