Soms zit je jaren in een relatie dan beleef je heel wat dingen.
Goede tijden en slechte tijden. Diep van binnen weet je dat sommige dingen niet door de beugel kunnen maar des ondanks heb je toch wel de liefde voor elkaar.

Je weet dat de persoon ondanks zijn uitspattingen een lief mens is. Maar door de schade die eenmaal is ontstaan het moeilijk is om weer terug te gaan. Toch uit angst dat het verleden zich gaat herhalen. Niet te vergeten de goede afspraken die je met je zelf gemaakt hebt dat je trouw aan je zelf blijft en je zelf niet verder schaad.

Het doet pijn en is moeilijk om te zien. Medelijden is er omdat je ook kan merken dat er toch iets verandert is in positieve zin. Maar als mens wil je ook graag verder met iemand waar je je gelukkig bij voelt en die je haarfijn kent. Echter helaas is die persoon bezet.

De tijd tikt.

Een moeder met een gebroken hart
Kunnen mensen echt veranderen waardoor de vicieuze cirkel niet in stand blijft?