Lieve mensen,

Sinds mijn laatste relatie met een man voelde ik dat dat niet goed zat want ik voelde me aangetrokken tot vrouwen. Die relatie heeft dan ook niet meer lang geduurd maar de echte waarheid heb ik nooit gezegd. Ik kon dit bijna niet geloven en probeerde mijn gevoelens tov vrouwen te verdringen maar dat ging dus niet. Ik durfde er ook met niemand over te praten.

2 jaar na die breuk heb ik een hetero-vrouw. tegengekomen met wie ik toch mijn geheim gedeeld heb. Door mijn geheim met haar te delen, hebben wij een sterke connectie gekregen waardoor natuurlijk van het ene het andere is gekomen. Wij zijn in het geheim een relatie begonnen, niemand was hier van op de hoogte. Noch onze vrienden, noch onze ouders of familie. Iedereen beschouwde ons als de beste vriendinnen. In het begin was dit echt wel een liefdesrelatie maar uiteindelijk is het uitgegroeid tot een heel innige vriendschapsrelatie (soulmates). Dit heeft zo ongeveer 1.5 jaar geduurd. Eenmaal als de studies gedaan waren en we elk onze eigen weg gingen gaan in het werkleven heeft zij hier abrupt een einde aan gemaakt, het kon niet meer voor haar en ze miste toch echt wel een man in haar leven. Ergens verstond ik dat wel en ik geef ook eerlijk toe dat ik een lesbische vrouw miste. Maar het feit dat zij die innige band zo abrupt heeft beëindigd, heeft mij enorm gekwetst. Kort daarna is ze dan nog eens herbegonnen met haar ex (geen goede jongen aangezien die enorm gelogen heeft), iets wat ik helemaal niet had zien aankomen en wat me nog meer heeft gekwetst.

Zij heeft gewoon de “knop omgedraaid” en voor haar is alles nog hetzelfde gebleven. Ze raadde me aan om dat ook te doen maar dat lukt tot op vandaag nog steeds niet. Iemand met wie je alles gedeeld heb en zo innig bent geweest, om dan zomaar de knop om te draaien, dat kan ik gewoon niet begrijpen (ook al zou ik het ook zo graag kunnen).
Ik heb enorm veel verdriet gehad en ik kon dit met niemand delen aangezien niemand er iets van wist. Ik miste haar echt enorm, ik had het gevoel dat ik mijn beste maatje kwijt was en heb dat nog steeds (we waren ahw soulmates). Ze zei ook als ik het tegen iemand of tegen mijn nieuwe partner zou zeggen, dat wij geen vrienden meer konden zijn en dat ze ging breken. Dus ik wist al helemaal niet wat ik moest doen. Het feit dat zij het gestopt heeft, kan ik nog verstaan maar dat ze mij heeft opgelegd om te liegen, kan ik echt niet (meer) verkroppen en heeft me heel kwaad gemaakt.

Ondertussen is die breuk al 1.5 j geleden en heb ik het nog steeds niet verwerkt/geplaatst. Integendeel, door die situatie en het feit dat ik mijn verdriet met niemand van mijn familie/vrienden kon/mocht delen, ben ik in een depressie gesukkeld. Ik heb ook helemaal geen zin om een nieuwe relatie te beginnen. Sommige mensen zijn er al van op de hoogte maar onze gemeenschappelijke vrienden en het merendeel van mijn vrienden weten hier nog niets van. Bovendien doet zij tot op vandaag bij de vrienden alsof er niks gebeurd is en dat wij nog steeds de beste vriendinnen zijn. Voor mij voelt dit al heel lang verschrikkelijk fout aan en ik kan niet langer meer zo ’n show spelen.

Ik vind dit een heel moeilijke situatie en weet eigenlijk echt niet meer wat ik moet doen.