Dat mijn liefde voor haar groot is, voelt zo.
Dat ik onvoorwaardelijk van haar hou is een feit.
Dat ik haar accepteer met al haar onvolkomenheden zoals een negatieve hechtingsstijl (moeite met binnen- en buitenwereld) neem ik voor lief.
Ik neem het voor lief omdat ik onvoorwaardelijk van haar hou en haar accepteer zoals ze is. Toch heb ik de moed niet om haar te benaderen. Wel heb ik het op mijn manier geprobeerd. Deze liefde is mischien onmogelijk en onbereikbaar. Zelf al zou ik naar een vertrouwenspersoon stappen denk ik niet dat ik baat bij zal hebben.
Het is een pijnelijke wond die ooit zal genezen. Echter koester ik het verlangen om mijn onmogelijke liefde intens een laatste knuffel te geven omdat het voormij goed
voelt als een mooie afsluiting. Is het verstandig?