Eigenlijk ben ik al wel 14 jaar heimelijk verliefd op de man van een van mijn beste vriendinnen. Dat laatste was “toen” nog niet zo, dat is door de jaren heen ontstaan door een gezamenlijke vriendengroep. Ik ben nu zelf getrouwd en moeder en eigenlijk best gelukkig. Ik, mijn man en mijn zoontje, we hebben het goed samen. Maar toch denk ik altijd terug aan de tijd waarin ik hem, die ander, leerde kennen. We hebben elkaar toen (we waren nog jong) in het geheim ook gezien en ja, ook seks met elkaar gehad. Zoals toen, dat heb ik nooit weer meegemaakt. Zo passievol en zo natuurlijk. Hij was toen kort samen met zijn huidige vrouw en ik leerde toen mijn man kennen… Ik heb toen nooit uitgesproken dat ik hem echt heel leuk vond, dat ik enorm verliefd op hem was. En nu denk ik: ik heb mijn kans gemist. Hij past in vele opzichten beter bij me. Meer open, een prater, een doener, een ochtendmens, actief. En ja, het gras bij de buren is natuurlijk altijd groener, dat weet ik. Maar toch. Ergens denk ik te voelen dat we de “klik” altijd hebben gehouden. En das best lastig. Het is ons geheim, dat van die tijd, niemand mag het weten want dan is er oorlog… Het zou alles, maar dan ook echt alles, veranderen.