Lieve lezers,

Ongeveer 2 weken geleden heb ik een hele lieve man (35 jaar, ik 30) leren kennen tijdens een evenement. De vonken sloegen gelijk over en we raakten niet uitgepraat. Van vroeg in de ochtend tot laat in de avond bleven we bellen en berichten sturen (non-stop!). De verliefdheid groeide en ik was heel blij. Als persoon ben ik wel heel terughoudend, maar op de een of andere manier liet ik me best meeslepen. Tot het moment dat hij na 1,5 week al begon over kinderen, trouwen en samenwonen. Hier heb ik hem geremd en gezegd dat ik helemaal geen kinderwens heb en die wellicht nooit zal krijgen en dat trouwen voor mij voorlopig niet hoeft. Hij begon meer en meer berichten te sturen waarop ik heb aangegeven hier niet goed tegen te kunnen. Hij ‘snapte’ dat en nam iets meer afstand voor het uur daarna… Vervolgens stuurde hij een bericht maar ik was met een vriendin naar het strand dus las het pas na 3/4 uur. Toen ik mijn telefoon opende kreeg ik hele lappen tekst over dat hij het zo jammer vind dat ik zo afstandelijk doe en ‘nooit’ reageer en hij nam een slachtofferrol aan naar mijn idee. Vervolgens heb ik hem aangesproken op dat gedrag en hij ‘snapte’ mijn punt…voor het komende uur. Hij vraagt elke zoveel uur of ik nog wel van hem hou en ik krijg wel 20 keer per dag berichten met ‘ik hou van je, kusjes etc’. Heel erg lief natuurlijk! Maar ik ben zelf niet zo, ik vind zo af en toe ook prima en dat heb ik ook aangegeven, wat hij uiteraard snapte. Aan de ene kant is hij zo ontzettend lief voor me dat ik zo iemand voor mijn gevoel niet zomaar kan laten gaan (hoop nare ervaringen met mannen gehad), maar aan de andere kant word ik er wel heel erg ongemakkelijk van…. Ik weet dat het egoïstisch is! Ik hoor heel graag jullie advies. Is dit iets wat kan veranderen of zal dit uiteindelijk alleen maar erger worden? Ik vind hem echt heel erg aantrekkelijk en ik werd ongelooflijk blij van hem, maar nu merk ik alleen maar zenuwen en niet op de positieve manier… Wat te doen?