Beste lezers,

Soms maak je in het leven keuzes waar je achteraf tot het besef komt, had ik het maar anders gedaan.
Heb 20 jaar in een relatie gezeten en voelde mij niet altijd gelukkig, toch zette ik door. Hield een bekrompen gedachten op na, wie voor elkaar kiest hoort het beste van de relatie te maken met vallen en op staan. In 2012 kwam ik een man tegen hij was toen 35 en ik 50, die mij genas van deze bekrompen gedachten. Hij liet mij ervaren dat het leven meer te bieden heeft en dat je niet moet blijven hangen in het donker verleden maar moet los laten. Dat vond ik prachtige maar ook een bijzondere angstige ervaring. Dit gezien ik honkvast ben. Ik voel mij enigzins bevrijd maar ik mis toch mijn oud vertrouwd leven en gezin. Wellicht hoort deze sleur er bij. Soms kijk ik naar gezinnen met kinderen die gescheiden zijn dan raakt het mij heel erg om te zien dat de ouders niet meer samen zijn en het mooie gezin uit elkaar gevallen is. Ik vind dat het vertrouwde toch bindend is. Niets lijkt mij leuker dan samen de kinderen zien groot worden, samen genieten van hun verjaardagen, hun examenfeest, er is niemand die het gevoel en de liefde die jullie voor elkaar hebben zal begrijpen. Een indringer ( stiefvader noch stiefmoeder) buitenstander voelt zo overbodig en zal de plek nooit kunnen invullen in mijn ogen.
Natuurlijk heeft elke relatie een reden waarom het niet meer gaat en het wellicht beter en gezonder is om te scheiden. Je kan alleen maar hopen het beter te treffen.

Ooit zei iemand tegen mij. Het gaat om het nu en in toekomst. I have been there . Wat als je vaak in het nu heb gestaan in de hoop dat het beter komt maar keer op keer de bons kreeg. Hoe lang moet je dat nog voor streven. Ik ben er klaar mee ook al doet het pijn.Glurend kijkend naar die gescheiden gezinnen, ze stralen maar de pijn is zichtbaar. Stiekem hoop ik dat het goed komt voor hun omdat ik zielsveel van ze hou. Hoe het met mij zit, is weer een heel ingewikkeld verhaal.

Zijn er mensen die dit herkennen en spijt hebben van hun scheiding?