Over een paar weken gaat mijn vrouw, met wie ik net iets meer dan een jaar geleden getrouwd ben, bevallen van ons eerste kind. We zijn twee jaar bezig geweest om eindelijk zwanger te geraken. Ik kijk er dan ook heel veel naar uit dat onze dochter eind januari komt!

Maar, ik ben ook ontzettend verliefd op een collega. Ze is perfect, ze is alles wat ik wil in een vrouw en alles aan haar vind ik mooi. Haar ogen, haar lange blonde haren, haar intelligentie, haar prachtige lach, haar grappen, haar stem. Zelfs wat zij vreselijk aan haar zelf vind, is voor mij een perfect imperfection. We kunnen eindeloos praten en wandelen dan ook veel tijdens lunchpauzes. We hebben onze grapjes die niemand snapt, maar waar wij door het lachen tranen van krijgen. Tijdens vergaderingen betrapt ze me wel is dat ik iets te lang naar haar decollet staar, waardoor ik een rood hoofd krijg, maar zij glimlacht alleen maar ondeugend naar me. Ik weet bijna met volledige zekerheid te zeggen dat ze ook wat voor mij voelt, maar hebben dat nooit naar elkaar uitgesproken. We sturen elkaar vaak lieve whatsapp’jes, die ik snel selectief verwijder. Op de werkvloer moeten bij elkaar in de buurt zijn, zodat we elkaar ‘per ongeluk’ kunnen aanraken. Zij wist voor de vakantie nog wat afstand te bewaren, maar bij de nieuwjaarswensen op het werk was dit een mooi excuus om elkaar te kussen. Meerdere keren. Het liefst van alles zou ik het van de daken afschreeuwen en met haar een leven opbouwen.

Maar ik wil niet voor mijn verantwoordelijkheid weg lopen en ga dat ook niet doen. Dan had ik een anderhalf jaar geleden niet op mijn knie moeten gaan. Ik blijf dan ook bij mijn vrouw van wie ik echt heel veel hou, maar op haar ben ik stiekem vreselijk verliefd. Was ik haar maar 10 jaar geleden tegen gekomen.