Ja ehm, hoe zal ik het vertellen.

Is het wel verliefdheid? Of is het puur de tekortkomingen missen in mijn huidige relatie..

Even kort, mijn man is een rationele man, alles moet op zijn manier gaan. Emotioneel vaak onbereikbaar.
Naar mijn kind toe ook vaak boos. Ik heb adhd en slik hiervoor geen medicatie, ben dus altijd erg druk en hou van ondernemen en weggaan en spontaan dingen doen enzovoorts, nu ons kind naar school gaat en ik de leerkracht zag was ik verkocht. Hij blijft proffessioneel en ik weet dat het niet wederzijds is.

Door de zenuwen zeg ik vaak stomme dingen of dan struikel ik of stoot ik me hoofd dan ben ik echt een vreemd druk projectiel. Logisch dat dat niet aantrekkeijk is.

Hij heeft ook al een lange tijd een relatie dus, credits voor hem dat hij zakelijk blijft. En dat maakt het natuurlijk interessant! Hij heeft een onwijs leuke band met mijn kind, hij lacht veel, en komt ook dominant over.

Mijn man thuis dus alles tegenovergestelde. Sul, chagarijnig, snel boos als iets anders gaat dan afgesproken en eigenlijk niet prettig samen zijn maar kan nergens anders heen…

En dan kom ik de leerkracht tegen van mijn kind, kwa uiterlijk helemaal m’n type, en hoe hij doet en spreekt zitten we op een lijn, hij voelt als een soort magneet… maar wat ik zeg, niet wederzijds alleen voel ik me weer als een verliefde puber ongeleid projectiel dat heletijd maar ratelt en dingen zeg waarvan ze achteraf spijt heeft! K.t adhd. K.t leven, k.t gevoel. Waarom ben ik zo jaloers op mensen die ik zie op tlc en zeggen, ik trouw met mijn soulmate we vullen elkaar aan en we houden onwijs veel van elkaar.

Dat wil ik ook. Maar het zal er nooit van komen.. helaas. Ik heb een kind en die heeft een vader nodig, maar nog een geheim, als ik de loterij win, dan zien ze me allemaal.. nooit, maar dan ook nooit. Meer terug.

Samen met mijn kind de weteld over, vrijheid! Geen verantwoording te hoeven afleggen! Wat een illusie/droom