Laatst was ik (16) bij een vriendin van mij geweest. Ze woont in de stad naast het dorp waar ik in woon. Ik was veel te laat aangefietst en daarom fietste ik over de Parkbaan. Ik moet van mijn ouders eigenlijk door de stad fietsen omdat de Parkbaan ’s avonds heel stil en donker is. Maar omdat ik te laat was fietste ik dus over de Parkbaan (dat is namelijk veel korter). Ik vond het helemaal niet eng maar ik schrok wel toen er op het fietspad een groep mensen stonden.
Toen ik dichterbij kwam zag ik dat het buitenlandse jongens van ongeveer 20 jaar waren. Ik wilde er eigenlijk gewoon om heen fietsen maar omdat ze midden op de weg gingen staan moest ik stoppen. Een jongen trok me van mn fiets en riep een andere jongen. Hij zei dat ik voor hem was en die andere jongen pakte me vast. Ik was helemaal verstijfd van angst en het lukte me niet eens om me te bewegen zodat ik los kon komen. De andere jongens gingen weg en de jongen trok me mee tussen de bomen.
Hij kwam heel dreigend over en ik vond het ontzettend eng. Toen hij mn jas, shirt en bh had uitgetrokken werd ik opeens rustig en ik kon me eindelijk weer bewegen. Ik probeerde eerst om los te komen maar de jongen was veel sterker. Daarna probeerde ik om hem om te praten om me met rust te laten maar daar werd hij alleen maar boos van. Omdat ik niks anders wist bleef ik maar doorgaan met praten en uiteindelijk werkte het. Hij hield op met me proberen te verkrachten maar hij liet me nog niet gaan. Omdat ik hem niet weer boos wilde maken bleef ik rustig zitten en probeerde ik met hem te praten.
We hebben toen nog een hele tijd zitten praten en hij bood zijn excuses aan en zei dat zijn vrienden een slechte invloed op hem hadden. Het was zelfs best gezellig en hij is echt een hele aardige jongen. Nu heb ik zijn telefoonnummer (eigenlijk wilde hij mijn nummer hebben maar dat durfde/wilde ik niet geven). Hij zei dat als ik hem kon vergeven, dat hij graag een keertje zou willen afspreken.
Eerst wist ik zeker dat ik dat niet wilde, maar het is nu 6 dagen geleden en ik moet heel vaak aan hem denken. Ik krijg hem niet meer uit mijn hoofd en nou denk ik dus dat ik verliefd op hem ben. Normaal zou ik hem wel smsen maar doordat hij zulke slechte vrienden heeft en me heeft proberen te verkrachten weet ik het nou niet. Maar ik ben bang dat hij misschien wel de ware voor mij is en dat ik hem straks dan geen kans heb gegeven.
Ik heb het niet aan mijn ouders verteld. Want als ik hem wel bel dan vinden ze hem zeker nooit meer aardig en dan zullen ze het ook nooit goedkeuren. Ik voel me nou wel een beetje schuldig, vooral omdat ik heb gezegd dat ik vrijdag te laat was aangefietst maar dat ik niet over de Parkbaan wilde fietsen, dus dat ik extra laat thuis was. Ze waren zo blij dat ik niet over de Parkbaan was gefietst dat ze niet boos zijn geworden.