Dit verhaal is het vervolg op een geheim dat ik hier een paar maanden geleden deelde.
Voor degenen die dat + mijn update in de reacties (nog eens) willen lezen is hier de link:

http://www.geheimenvan.nl/relaties/&m_sp=8694&geheim=seksloze%20relatie,vreemdgaan,onmogelijke%20liefde

Het was nooit de bedoeling dat dit een vervolg zou krijgen,maar het kan raar lopen in het leven.
Wanneer je nmaal begint met 1 leugen,zul je steeds meer leugens moeten verzinnen om die
eerste leugen te verbergen. En zo is er een draaikolk van leugens ontstaan waarin ik steeds dieper word meegezogen.

Er zijn inmiddels een paar maanden verstreken sinds P en ik hebben besloten dat
het beter zou zijn om elkaar niet meer te zien. Maar toch is dat weer gebeurd.
Seks hebben we niet meer gehad,wel knuffelen,strelen en heerlijk zoenen.
En als de omstandigheden het hadden toegelaten waren we waarschijnlijk
toch weer gezwicht voor die verleiding….

Hij werkte tot voor kort nog in deze stad en af en toe stuurde hij mij een berichtje
met daarin een straatnaam. Als ik in de gelegenheid was,stapte ik op de fiets om
hem in zijn pauze even te zien en iets lekkers te eten of drinken te brengen.
Dat waren behoorlijk linke ondernemingen,want ik ken erg veel mensen hier,en iedereen
weet ook dat ik samenwoon met mijn vriend.
En om dan middenin een woonwijk met je minnaar af te spreken……niet handig!
Maar meestal vonden we wel een rustig plekje om heel even samen te zijn.

Uiteindelijk was zijn werk hier gedaan,en dacht ik hem nooit meer te zien.
Hij woont immers met een aantal vrienden in een zogenaamd Polenhotel aan de andere kant van het land.
En ik heb mijn vriend die steeds checkt waar ik ben en wat ik doe,dus we kunnen niet zomaar even naar elkaar toe.
We legden ons dus met een zwaar hart neer bij ons besluit dat het over zou zijn.

Mijn vriend weet inmiddels van P’s bestaan af. Maar van wat er tussen ons gebeurd is weet hij niet.
Mijn vriend verdient af en toe een zakcentje bij door wiet uit eigen tuin te verkopen.
De tweede keer dat P hier was,heb ik ‘m iets verkocht en dat moest ik aan mijn vriend verklaren.
Ik heb toen verzonnen dat ik P kende via internet en gebruikte een naam van n van mijn
online chat-maatjes. Nu kan ik met hem chatten en hoef dat niet te verbergen voor mijn vriend.
En ookal zou hij meekijken;alles is in het Pools,dus hij zal er niets van begrijpen.
Eens stond ik op het punt om alles op te biechten,en begon voorzichtig te vertellen dat we
af en toe een beetje flirten tijdens het chatten. Voordat ik er verder over kon uitwijden
zei m’n vriend onge nteresseerd dat ik dat vooral moest doen als ik daar behoefte aan had.
Hij zat er niet mee,zei ‘ie. Ik heb het daar dus maar bij gelaten.

Een paar weken geleden stuurde P me een bericht waar ik erg van ben geschrokken.
Hij schreef me dat hij ziek is. Kanker. De kans op genezing is vrijwel nihil.
Daardoor ben ik een tijdje flink van slag geweest. Mijn vriend begreep dat ik triest was,maar
natuurlijk weet hij niet hoe verdrietig ik werkelijk ben. Dat P meer dan gewoon een vriend is.
Het liefst wil ik er voor P zijn,bij hem zijn. Maar dat is onmogelijk.

P wil het liefst in Nederland blijven,maar voor zijn behandelingen reist hij terug naar Polen.
Hij werkt en verdient ook minder vanwege zijn ziekte,en reizen naar Warschau kost nu eenmaal
geld. Ik wilde z graag iets doen om hem te helpen dat ik een idioot risico heb genomen.
Ik heb mijn vriend ervan overtuigd een partijtje wiet aan P te geven.
Hij zou een deel daarvan kunnen gebruiken om zijn pijn te verlichten,en een deel kunnen doorverkopen
en zo wat extra geld hebben om zijn reizen naar Polen te bekostigen.

Dus zo gebeurde het dat ik twee weken geleden samen met mijn vriend in de auto stapte
om mijn minnaar te ontmoeten. We spraken af op neutraal terrein,in het centrum van de stad.
Na aankomst op de afgesproken plek duurde het niet lang of ik voelde op n of andere manier
dat hij vlak achter me was. Ik draaide me om en jawel,daar kwam hij aan op z’n skates.
Ik schrok ervan hoe mager hij in een paar weken was geworden! En zo verzwakt dat hij moeite
had met skaten. Het deed mijn hart pijn om hem zo te zien,maar ik kon het niet laten merken.

Ik kon direct aan ‘m zien dat ‘ie blij was om me te zien,maar ook dat ‘ie bang was om m’n
vriend te ontmoeten. Ik was zelf ook doodsbenauwd dat m’n vriend zou zien dat er iets meer
aan de hand was dan alleen een ‘zakelijke’ afspraak. Ik ben van nature erg verlegen en kan
erg nerveus zijn bij ontmoetingen,zelfs als ik mensen al wat langer ken. Mijn vriend wist
niet beter dan dat dit pas de tweede keer was dat ik P zag. Maar gelukkig viel het hem
niet op dat ik eerder blij dan nerveus was,en dat ik me vertrouwd voelde met P.
De kennismaking verliep probleemloos en we gingen al snel richting onze auto om de wiet op te halen.
Het was de meest idiote situatie die ik ooit had meegemaakt.
Maar het werd n g gekker!

Sinds ik P heb ontmoet ben ik Pools gaan leren. Mijn vriend heeft me nota bene de cursus
cadeau gedaan,omdat hij weet dat ik het leuk vind om vreemde talen te leren. Daarbij leek
het hem gunstig voor zijn handeltje,gezien het aantal Polen dat naar deze regio komt om
seizoenswerk te doen. Tot nu toe hadden we gecommuniceerd doormiddel van Google Translate,maar
mijn vriend begon erop aan te dringen dat ik Pools zou gaan praten.
Dus ik besloot P te verrassen door iets in zijn eigen taal tegen hem te zeggen.
Omdat mijn vriend behalve ’tak’ en ‘nie’ geen woord Pools begrijpt kon ik vrijelijk zeggen
wat ik wilde. Dus zei ik: ” Marzę o twoim dotyku. ” (Ik droom van je aanraking)
Hij was z verbaasd dat ik Pools sprak,en misschien ook wel door w t ik zojuist
gezegd had,dat hij bijna een stoeprand raakte met zijn skates en zijn evenwicht verloor.
Ik ving hem op met een arm om hem heen en ik voelde de vonken alweer overslaan!
We hielden elkaar n t iets langer vast dan nodig was,en toen we verder gingen liet ik
mijn hand op z’n rug liggen,maar m’n vriend had niets in de gaten en liep een stukje voor ons uit.

Bij de auto aangekomen kreeg P zijn pakket en praatten we nog wat. Ik vertaalde.
P bedankte mijn vriend voor de gratis wiet,waarop m’n vriend zei dat ik het geregeld had
en dat P mij maar moest bedanken en voegde daar knipogend nog aan toe: “Geef die meid maar een
knuffel,ik zal niet jaloers zijn.” Ik vertaalde weer en P aarzelde. Maar ik spreidde mijn
armen en zei dat het goed was. En daar stonden we….mijn minnaar en ik,elkaar omhelzend,onder
toeziend oog van mijn vriend. Ik heb me nog nooit in mijn leven zo heerlijk en tegelijkertijd
zo vreselijk gevoeld. Ik dacht dat mijn bonzende hart uit mijn borst zou spatten!
P trok deze bizarre situatie ook niet meer en zei dat hij nu cht weg moest.
Hij bedankte ons nog eens en ging er gauw vandoor. Terwijl we hem na stonden te kijken
merkte mijn vriend op:”Hij kijkt niet even achterom he?” en ik antwoordde bijna: “Nee,dat
doet ‘ie nooit.” Maar gelukkig kon ik die woorden net op tijd inslikken.

Ondanks het feit dat we elkaar niet meer zouden zien nadat zijn werk in mijn stad klaar
was,willen we het t ch nog op n of andere manier proberen. We weten dat het niet goed
is,en ook tegen ons besluit in,maar zijn ziekte heeft het nog gecompliceerder gemaakt
dan het al was. P is zich min of meer aan het voorbereiden om te sterven en hij wil graag
afscheid nemen. Nog n laatste keer samen zijn.
Een toekomst samen was al onwaarschijnlijk,zoniet onmogelijk. En als er al een kans
was (hoe klein ook) om w l ooit samen verder te gaan,dan is die nu definitief vervlogen.

Ik zit hier nu zo diep in dat ik het nu ook niet meer aan m’n vriend durf op te biechten.
P zegt dat ik dat moet doen als ik denk dat dat nodig is,maar ik kan het niet.
Mocht ik ooit nog besluiten het wel te doen,dan zal het zijn als P er niet meer is.