Ik voel alleen maar woede angst en verdriet.
Het voelt alsof het leven uit pijn en ellende bestaat.
Ik geloof niet meer in het goede van de mens.
Ik wil morgen niet meer wakker worden.
Ik ga door omdat ik deze pijn, verdriet en ellende niet op anderen af wil schuiven.
Wat zouden mijn ouders en vrienden wel niet voelen.
Onze soort eet de gewonden.