Op de hockeyclub liep ik tegen een aantrekkelijke jongen aan.
Vel blauwe ogen, een lengte tot aan mijn schouders, schoenmaat 41,5, vrouwelijke handen en helaas een te kleine piemel. Schrijven en looks zijn een kunst indien je dat begrijpt.

Nu komt het ik vind hem leuk en weet wel zeker dat hij mij ook leuk vind. Alleen zit hij met z’n emoties over hoopt. Hij maakt zich te druk op het falen en om de buitenwereld.

Elke keer als ik een stap maak en naar hem verlang toont hij angstig- en uitstel gedrag. Heb het druk, het schikt niet. Hij is wel heel lief en geduldig dat weet ik maar kom op druk hebben wij het toch ”allemaal”. Voel je echt wat voor mij vraag ik dan af? Heb al veel verpruts maar heb ik het nu voor goed verpruts door hem te benaderen en dat hij nu nog veel meer afstand neemt?

Volgens mij komt hij in actie bij pijn en druk.
Ben toch geen koekimonster om bang voor te zijn?

Of zal hij iemand hebben waardoor hij zich zo gedraagd?
Tja, ik ben gewoon helemaal gek op hem omdat ik gewoon voel dat het goed zit. Het gaat mij gewoon om wie ik denk en voel dat hij is daarbinnen. Het voelt zuiver geen patser, geen opscheper, geen sexmaniak, geen handtastelijke handen. Heel geduldig en lief gewoon maar maak hem niet boos en doe niet als een idioot. Misschien laat hij zich leiden door de buitenwereld komop pak je trofee denk ik dan.

Ben iemand met een beetje lef. Heb zin om z’n exen te benaderen en verhaal te halen ” denk toch na” ” is dat familie van”