Het is inmiddels bijna 5 jaar geleden dat ik Alfred tijdens een borrel in de stamkroeg leerde kennen.
De aantrekkingskracht was direct bij dag 1 voelbaar.
Wellicht kwam dat door z’n opvallende blauwe ogen die vanaf 2 meter afstand vanuit de deur opening mijn aandacht trok. Even later werd ik afgeleid door de voetstappen die klonken als de sporen en geluiden van een typemachine. Hilarisch wat dat geluid hield mij jaren in de ban. Heb toen duidelijk tegen Alfred gezegd dat ik zo’n gecompliceerde boef wel zie zitten maar hij schijnt de clue niet te begrijpen. Heb hem toen duidelijk gemaakt dat als ik binnen 1 week niets persoonlijk van hem hoor, ik hem een plek ga geven en door zal gaan met mijn leven.

Heeft iemand dit wel eens ervaren. Je voelt veel voor iemand maar durf je hart niet te volgen. Hoe heb je dit toen aangepakt?