Ik snap het niet hoor. Hoe kan het toch zijn dat ik in elke relatie die ik aanga wordt behandeld als een voet veeg. Als ik ergens aan begin neem ik aan het begin een afwachtende houding aan, maar al snel ga ik “all in”voor iemand. Dan komt het zorgzame in me naar boven en de beschermer. Is dat het soms? Wordt ik als verstikkend beschouwd? Ben ik te involved? Ik weet het niet meer. Keer op keer kijk ik terug op een situatie en zie ik dat ik alles geef in een relatie; warmte, liefde, steun, troost, medeleven, inleving, advies, energie, kosten nog moeite worden er bespaard van mij uit maar andersom is het nooit zo. Ik zoek keer op keer naar excuses waarom iemand geen tijd voor me heeft. Niet eens het fatsoen heeft een smsje of appje te sturen als een telefoontje te veel moeite is. Om dan uiteindelijk weer de harde waarheid onder ogen te moeten komen dat hij niet zo veel om me gaf als ik om hem. Om weer aan te moeten horen; dom gansje hij vond t je niet waard. Waarom bleef je al die tijd achter hem aanlopen? Je had zo duidelijk geen prioriteit in zijn leven en bestond alleen als hij dat wilde.
Keer op keer…
Hoe kan het dat je als vrouw altijd zelfstandig bent geweest, geen cent van iemand ooit aan hebt hoeven pakken, alles op eigen kracht voor elkaar krijgt jezelf nog steeds waardeloos kan voelen door de houding van een enkele man?