Ik moet dit ergens kwijt… Ik en mijn (bijna ex-)partner zijn aan het scheiden. Het cliché de koek is op, geldt hier volledig. Ik voel geen enkele liefde meer, heb een grote afkeer gekregen van hem. Niet dat ik het niet jammer vind, ik heb nog geprobeerd er toch nog iets van te maken maar het lukt mij niet meer. Ook omdat ik geen enkele bereidheid van hem voel. Ik voel mij vooral emotioneel in de steek gelaten, ik heb nooit het gevoel gehad dat hij er was voor mij. Ik vind hem nogal puberaal, alsof hij in 10 jaar niet veranderd is. Er is een andere man. We kennen elkaar al een aantal jaar, ik heb wel altijd een boontje gehad voor hem maar heb het altijd kunnen negeren. Ik genoot van zijn gezelschap maar verder niks. Sinds ik voor de eerste keer tegen mijn partner gezegd heb dat ik tijd nodig had, dat ik met ernstige twijfels zat over onze toekomst (al dan niet) samen, is de band met die andere (gescheiden) man versterkt. Hij ligt zelf ook volledig overhoop. Hij zou het liefst van al terug gaan naar zijn ex-vrouw en kinderen omdat hij hen mist maar zij wil dit zeker niet meer. We hebben een heel sterke band gekregen, ik mag hem effectief altijd bellen. Hij staat klaar voor me, helpt me, steunt me,… Heel eerlijk, hij heeft mijn hartje en ik zou niks liever willen dan ooit mijn leven met hem te delen. Ik weet dat hij geen makkelijk persoon is, zelfs een veel moeilijker karakter dan mijn ex-partner maar ik weet dat er voor mij niemand meer zal kunnen tippen aan hem. Ik heb mij nog nooit zo gevoeld bij iemand. Het doet dan ook pijn dat het niet altijd volledig beantwoord wordt. Ik heb hem dan ook rechtuit gevraagd hoe het nu eigenlijk zit, niet dat ik onmiddellijk een relatie wil, maar ik wil vooral duidelijkheid. Soms een ja en soms een misschien maken mij heel onzeker. Hij zegt dat hij me graag ziet, ik zie dat hij het meent (ik was beginnen wenen waardoor hij ook direct begon). Hij hoopt nog altijd dat zijn gezin ooit terug samen komt. Hij wil niet een relatie aan gaan met mij om mij dan mogelijk in de toekomst, moest zij hem toch ooit terug willen, te kwetsen. Wij liggen dus beide overhoop. Ik probeer het te aanvaarden, ik hoop hem wel in mijn leven te kunnen houden maar ik weet dat het enorm moeilijk zal worden om met de gedachte te leven dat er nooit iets zal zijn tussen ons. Net als het moeilijk wordt voor hem dat zijn gezin voorgoed gebroken blijft.