Ik heb (of had) een relatie van 3 jaar.
Het was een moeilijke start voor ons, ik had mijn vrouw verloren aan kanker en bleek nog niet zo klaar te zijn als ik dacht voor de volgende stap (angst om iemand te verliezen maakte dat ik niet snel iemand in mijn hart liet).
Met vallen en opstaan hebben we ons een weg gebaand door de obstakels. We zijn heel andere persoonlijkheden, zij is wiskundig en sportief, ik ben filosofisch en nogal een thuiszitter en onze communicatie verliep heel stroef omdat we een andere taal leken te praten…
In die 3 jaar dat we samen waren ben ik dan nog 1 jaar out geweest. Crisissen op het kantoor maakten dat ik een zombie was wanneer ik eindelijk thuis kwam, en ik droeg helemaal mijn steentje niet bij. Met uiteraard alle spanningen vandien op het thuisfront…
Met eindejaar is de bom gebarsten. We waren in up end downs maar ik dacht oprecht dat we er samen doorheen zouden komen. Kerst was prachtig geweest en voor het eerst in lange tijd had ik het gevoel dat we opnieuw compleet waren als koppel…En toen kwam Nieuwjaar…ik weet niet meer wat de aanleiding was zelfs, een detail in huis en de bom ontplofte…Een ruzie waar maandenlange frustratie en woede geventileerd werden, wat menselijk was maar de impact was enorm…na urenlang in die storm gezeten te hebben brak er iets in me en het leek alsof alle dromen die ik had voor ons (trouwen, kinderen,…)verdampten. En dat gevoel is nooit teruggekomen…
Een maand later trok ze uit en de volgende weken en maanden spraken we af en probeerden we te daten…
Er was wel connectie en zelfs passie maar er ontbrak iets…wat ik haar schoorvoetend ook toegaf…bij mij ontbrak dat”gevoel”…misschien na ef maar ik heb altijd ergens wel die zin gehad om er voluit voor te gaan als ik met iemand de stap zette voor een relatie…hier niet meer…
Haar wereld stortte in…ze dacht dat we samen de sprong gingen zetten en in stapte niet mee…
Intussen spookt het door mijn hoofd…wat is er toch fout gegaan? Hoe kan iets dat 3 jaar overleefd heeft, in omstandigheden waar veel koppels over zouden struikelen, nu toch finaal de finish niet halen…ik voel me rot en het schuldgevoel vreet aan me…en ik weet nog altijd niet “waarom” ik dat besloot…mijn buikgevoel hield me tegen…maar bescherm ik mezelf daarmee of ben ik eerlijk tegen haar over onze kansen? Het maakt me gek dat ik een vrouw die bereid is alles voor me te wagen in de kou laat staan omdat ik de stap niet durf zetten, wetende wat zij reeds heeft ge nvesteerd. Ze is ook gegroeid sinds we niet meer samenwonen, waar ze vroeger de checklist aflief en gejaagd was om alles te scoren geniet ze nu van het leven en wordt ze socialer…maar als je die groei hebt als je niet meer samenwoont, dan is je partner toch ergens de remmende factor geweest?
Het is een nachtmerrie van schuldgevoel en iets wat op faalangst lijkt…misschien waren we niet klaar voor elkaar…en misschien laat ik de kans op geluk gewoon schieten uit angst voor het onbekende (of het bekende verleden)