Mijn gedachtes dwalen af, alweer. Elke dag,elke minuut denk ik wel aan jouw. Mijn liefde voor jouw gaat diep. Stiekem hoop ik je te zien, als ik hier op ons bankje zit. Ik vraag me af hoe het met je gaat,wat je doet.

Het is een verboden liefde. Beide getrouwd. Beide kinderen. Beide een totaal ander leven, en toch was ik gelukkig met jouw. Jij vulde mij aan. Maar je deed mij ook pijn,en hoe. Je denkt dat ik hard ben, een spel met je heb gespeeld. Dat ik gelogen heb, misbruik van je heb gemaakt,maar niets van dit is waar.

Hoe moeilijk is het om je los te laten. Ik voel mij gebroken.Ik kan nu niet volop voor je kiezen. Dat neem je mij kwalijk. Ik begrijp je ook, maar begrijp je mij ook?

Ik ga weer terug naar mijn kinderen,jij naar je kleinkinderen. Dat verschil is te groot. Daar ben ik bang voor. Die generatiekloof.