Als je mij 10 jaar geleden gevraagd dat ik zou trouwen met een crimineel, dat de vader van mijn kinderen crimineel zou zijn, dan ik volmondig NEE gezegd. Ik ga voor een intellectuele man. Helaas zijn die schaars dus pak ik maar wat. Ik zo’ n
harde werker op bestuurlijk niveau uit goede kringen. Ik schaam mij voor .ijn familie, ik schaam mij voor mijn vrienden en collega’s toch probeer ik trots te blijven. Mijn vriendin heeft medelijden. Ze had me zo gewaarschuwd omdat ze in dezelfde situatue gezeten heeft. Wat is er toch met mij gebeurd? Hoe lang moet ik dit nog langer pikken. Ik val op foutemannen die profiteren van mij. Ik vertik het om in te zien want het gezinsleven is toch voor de buitenwereld een mooi rookgordijn? Ik verkies liever schijn.