Ik had een lange relatie van 26 jaar, inmiddels twee grotere kinderen. Een heel gewoon huwelijk, niks bijzonders, ingedommeld en iets met een koek die op is.

Vier jaar geleden een affaire gekregen met een getrouwde collega. Ik wist dat dat stom was maar het is zo gegaan. Eerst voor de spanning en voor ik het wist warden we verliefd en sleept het vier jaar voort. Vier jaar lang, hele mooie momenten en ja, ook hier, echte liefde. Elke dag contact, seks overal en wanneer het maar kon.

Ik kon niet langer een dubbelleven leiden, de liefde tussen mij en mijn exman was over, ik ben daarom ondertussen gescheiden. Mijn kinderen pikken het goed op en mijn ex-man heeft een nieuwe vriendin en lijkt gelukkig. Ons contact is verder prima.

Ook mijn minnaar/vriend verliet zijn vrouw en betrok een huurflat.
Zijn kinderen komen bij hem om de week, doen het voor zover hij aangeeft volgens mij ook best redelijk.
Wij hadden hierdoor meer vrijheid, doen leuke dingen, als de kinderen er niet zijn, so far so good.
Mijn kinderen en ouders hebben hem ontmoet, ik ben bij zijn ouders geweest. Verder hield hij mij naar mijn mening nog angstvallig geheim in zijn omgeving. Dat zinde me niet echt maar het was in verband met zijn op handen zijnde scheiding beter, zei hij. Hij kon niet heel makkelijk scheiden in verband met huis/financi n en wilde dit voor zijn vrouw ook netjes doen.

Die scheiding duurt maar en duurt maar. Ook al is het financieel lastig, scheiden kan je, maar je moet er wel werk van maken. Zijn vrouw wilde geen mediator inschakelen maar wilde alles zelf regelen. Ook al vreemd. Mijn vriend ondernam zelf niets, kon geen beslissingen nemen. Ik ben geen pusher en vond dat verder ook zijn pakkie-an. Heb daar dus niet veel over gezegd. Een aantal weken geleden meldde zijn ‘ex’vrouw dat zij sinds drie maanden een nieuwe vriend had. Sinds die melding is hij niet meer hetzelfde. Ik heb meteen gevraagd of hij eigenlijk wel over zijn oude relatie heen was, hij vond het moeilijk, het deed hem meer dan hij dacht, maar het was allang over zei hij. Oke, klonk plaubisel en dus weer verder. Verder, maar er gebeurde eigenlijk niks om echt verder te kunnen.

In die vier jaar waren er wel eerder tekenen dat hij soms niet goed wist wat hij met zijn schuldgevoel tegenover zijn gezin aanmoest. Soms maakte hij het met mij uit, greep het hem bij de keel, maar dat duurde nooit langer dan een dag. Alarmbellen hadden toen natuurlijk al moeten rinkelen, maar ik kon best begrijpen dat schuldgevoel onder je huid kan gaan zitten.

Ik vermoed overigens dat zijn vrouw helemaal geen nieuwe vriend heeft, maar dat dit haar laatste inzet en kans was op hereniging. Maar dat is gissen van mijn kant…

En nu vijf dagen geleden een whatsapp. Hij mist zijn oude leven en is compleet in de war. Hij stopt met mij om alles op een rijtje te zetten. Ik verdien meer dan een man die wispelturig is en die 100% voor me gaat, dat kan hij nu niet zijn en hij wil proberen om terug naar huis te gaan. Al weet hij niet hoe en of dat nog kan. Een dag ervoor lag ik nog in zijn bed…

Via een whatsapp laat hij mij dit weten, terwijl wij zo ver waren. Ik stond perplex en weet me op dit moment geen raad. Afspreken om dit als volwassenen te bespreken wil hij niet. Ik snap er helemaal niets van. Ik hoor niets, behalve nog een appje waarin hij meldde dat hij er kapot van is en verdrietig.

Ik weet dat trekken geen zin heeft dus ik laat ook maar even niets van me horen in de hoop dat de storm in zijn hoofd gaat liggen. Ik wil ook geen tweede keus zijn, hij heeft duidelijk zijn oude leven niet goed afgesloten.

Ik weet het diep in mijn hart. Ondanks alle mooie tijden, de liefde, alle beloftes en woorden gaan wij het niet redden…. En is hij gewoon een van de zovelen die het uiteindelijk niet durven en doen onder druk van de omgeving.

Veel mensen zullen zeggen ‘boontje komt om zijn loontje’ en dat ben ik met ze eens, maar ik moet er nu wel mee zien te dealen.