Vroeger had ik best een tof leven denk ik nu. Ik had genoeg vrienden en best veel aandacht van jongens. (Ik ben nu 28)
Ik was niet heel populair maar alles ging wel gewoon “ok”. Sinds ik ouder word heb ik van alles veel meer last.. Vriendschappen die (buiten mijn wil) verwateren of vriendinnen die mij in de steek laten omdat we te ver van elkaar wonen of omdat we geen tijd meer hebben voor elkaar en nog van die onzin. Ik had ook altijd veel jongensvrienden waar ik altijd mee kon schillen en de beste tijd van mijn leven had. De meeste daarvan hebben nu een vriendin, kinderen.. een volwassen leven zeg maar. Ik hoor of zie hen niet meer..

Ik heb nu ook een vriend maar ik voel mij gewoon niet zo gelukkig. Ik hou wel veel van hem maar ik voel mij toch erg alleen. Ik vertrouw hem niet echt want hij is vreselijk zelfzeker en geeft mij vaak een minderwaardig gevoel. Vroeger kon niemand mij dit gevoel geven. Hij is denk ik een beetje een narcist ofzo? Hij houdt zoveel van zichzelf.

Ik had 2 jaar geleden een toffe job met toffe collega’s, jammer genoeg was het maar een tijdelijk contract en moest ik daar weg. Nu heb ik een job die ik haat, saai vind en eigenlijk geen vrienden of vriendinnen op mijn werk. ’s middags eet ik altijd alleen en ik ben altijd blij als ik naar huis mag vertrekken. Eenmaal thuis, verveel ik mij dan ook weer steendood, want daar zit ik dan, alleen. Als mijn vriend iets te doen heeft met zijn vrienden, gaat hij gewoon en dan ben ik alleen. Ik vraag mij dan de hele tijd af wat hij aan het doen is en krijg superparanoia gedachten. Het is eig echt gestoord soms die gedachten!! Ik droom ook bijna elke nacht dat hij mij bedriegt en dat ik daar zoooooo kapot van ben.

Ik haat het om zo te zijn, ik haat het om mijzelf zo te verliezen. Ik voel me lelijk, alleen, dom, eenzaam, zwak..
Ik doe dagelijks niet anders dan wenen en mij slecht voelen en eig heb ik geen VRESELIJK leven maar ik weet gwn niet hoe dit komt?? Waar is mijn zelfzekere ik??? Met al mijn vrienden, elk weekend iets te doen. Nu heb ik nergens geen zin meer in en ALS ik dan iets anders doe, verveel ik mij nog steeds en wil ik alleen maar naar mijn vriend, die duidelijk niet aan mij denkt want als hij weg is laat hij mij ook bijna niets weten.. Als ik er iets over zeg, is het natuurlijk ruzie en ben ik ziekelijk jaloers en bezitterig en gek. Mss ben ik dat ook wel?

Volgens mij ben ik levensmoe…. Maar ik vind het zo erg om dat te zeggen, op mijn 28 jaar ? Ben ik depressief aan het worden? Heb ik hulp nodig? Ik weet gewoon niet wat ik met mijn leven moet doen