Een paar jaar geleden viel ik als een blok voor een pati nt die op spreekuur kwam.
Had hem in een flits gezien en hij trok meteen mijn aandacht. Hij was jong en
gespierd, charmant, blauwe ogen en mooie krullen. Vanaf het eerste moment had ik het gevoel dat deze vent alles bezit wat mij aanspreekt en had ik het gevoel dat ik volledig mezelf bij kan zijn lief en stout bedenk het er maarbij.
Er ging sindsdien geen enkele dag voorbij of ik kreeg hem maar niet uit mijn hoofd tot heden.

Helaas was hij onbereikbaar, hij bleek kort voordat ik hem had leren kennen te zijn getrouwd. Voor mij was dit een avontuur dat dieper ging dan lust, plezier en teasen. Ik hield ontzettend veel van hem. Durf te bevestigen dat ik er met mijn gevoel niet naast zat en dat het wederzijds was. Het doet ontzettend pijn als ik aan deze bijzondere avontuur terug denk maar toch voelt het fijn als je eraan denkt dat je
geniet met pijn. De spanning is er van af. Ik heb vrede mee. Het valt niet mee om een affaire met je pati nt te hebben. Toch vraag ik mij af… Waarom is het geen je zo lief heb onbereikbaar ook al voelt het zo dichtbij?