Beste lezers,

Vier jaar geleden ben ik smoorverliefd geworden op een dame van in 50. Up to 60! Alhoewel ze in het begin gelogen had over haar leeftijd heb ik haar niet kwalijk genomen. Kan me best voorstellen als je als mens overvallen voelt door een veertiger die spontaan vraagt hoe oud je bent als je zelf wat ouder bent.
Leuke herinneringen om nooit meer te vergeten 🙂

De jaren gingen voorbij en ik wist meteen de eerste keer toen ik haar zag dat ze de ware was. Het voelde direct goed en zuiver tot heden. Helaas heeft ze mij vrij duidelijk gemaakt dat ze een relatie met mij niet zag zitten. Ik voldeed niet aan haar eisen pakket en ze had bovendien al een ander.

Ik heb de afwijzing voor lief genomen. Ondanks de afwijzing mis ik haar ontzettend en het lijkt als of het gevoel niet overgaat. Desondanks ik andere afleiding overweeg ik kom elke keer weer met mijn gedachten bij haar.

Waarom mis ik nog steeds mijn grote liefde?
En dit terwijl zij mij duidelijk heeft afgewezen.

Vandaag heb ik maar ook weer mijn stoutte schoenen aangedaan en heb haar via Facebook laten weten op mijn manier dat ik haar nog steeds mis.

Vind weinig mensen echt leuk. Loopt er ergens op aarde nog een grote liefde voor mij rond?

Groeten,

W.F. van Wip Lummel