Ik was 14 toen ik je leerde kennen. Een jong meisje nog zo groen als gras, een dromer. Ik merkte al vroeg op dat die jongens met een bepaalde blik in hun ogen een indruk maakte op mij. Zo ook jij. Ik had je ontmoet via een vriendin van mij je was 7 jaar ouder. Mijn ouders raakte bevriend met die van jou. Je had wat karweitjes voor mijn vader gedaan. Steeds als ik je zag kreeg ik weer de vlinders in mijn buik. Je wist het als ik alleen met je was merkte je dat zeker op. En heb het je uiteindelijk opgebiecht dat ik verliefd op je was. Je zei me dat het leeftijdsverschil veel te groot was, het zou niks kunnen worden. Wat was ik tot over mijn oren nog verliefd op je, zo erg zelfs dat ik met mijn hoofd in de roze wolken niet goed opletten met mijn fiets dat een auto mij schepte. Gelukkig zakte het gevoel weg. Leerde mijn vriendjes kennen. Ik was geen flierefluiter. Na een relatie met mijn ex van bijna 4 jaar, leerde ik mijn huidige partner kennen. Wij zijn nog altijd soulmates, jing en jang. We hebben 2 kinderen en hebben het erg fijn. Kom niks te kort en voel me volmaakt. Maar 4 jaar geleden dook hij ineens weer op. Het waarom vraag ik me nog steeds af en toe af. Je stond met je vrachtwagen te wachten bij het stoplicht. Je vroeg waar ik naartoe ging, ik wees naar mijn rug waarop mijn jas te zien was waar ik werkte. Tot mijn verbazing stond jij ineens daar bij mij in de winkel…Ik zag jou jij zag mij niet, maar je was duidelijk opzoek. Ik sprak je aan. Na 18 jaar stond je voor me, we hadden een lang gezellig gesprek. De winkel ging sluiten waarop je aanbood mij naar huis te brengen. Ik was met de fiets en zei dat dit niet hoefde. Buiten aangekomen had je de auto al zo gezet dat je mij fiets inladen. Je bracht mij naar huis, je vrouw mocht het niet weten zei je. Maar als ik hulp nodig had of een lift mocht ik je bellen en je gaf me jouw nummer. Tja ik ging je zeker een sms sturen alleen om te bedanken…dit zijn er inmiddels duizenden. Ik hoefde maar aan je te denken en je stond er weer, of ik kreeg een bericht van je. Steeds wanneer ik je zag hadden we leuke gesprekken ook over onze relaties, wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen jaren gewoon alles. De smsjes werden wat uitdagender terwijl we beide niet de intenties zeiden te hebben vreemd te willen gaan. Tot op die ene avond, ik was hardlopen en je liet me weer schrikken (zoals je mij weleens meer opzocht) je vroeg me in te stappen. Toen we even later uitstapte en we elkaar wat uitdaagde hebben we elkaar gezoend… Het was nooit de bedoeling, maar geen van ons had er spijt van. Voorzichtig werd dit weleens meer gedaan. En van het 1 kwam dan ook na een paar jaar het ander. Mijn partner weet er niets van. Toch voel ik me niet geheel prettig onder de situatie. In mijn eigen relatie doet de buitenstaander niks. Maar het gevoel dat ik een 2de man er op na houd is niet erg fijn. Alleen ik kan er geen afscheid van nemen ik ben verslaafd aan 2 mannen. Ik heb het al zo vaak geprobeerd. Zo heb ik verschillende boze berichten gestuurd, zelfs persoonlijk lukte het niet. Of ik kwam terug op mijn bericht of jij stuurde uit het niets een bericht van; zie je nu wel dat je stil kan blijven. Ik weet zeker dat wat ik voel wederzijds is. Maar waarom jij terug bent gekomen blijft de vraag. In het begin dacht ik daar meer over na dan nu na 4 jaar.
Inmiddels heb ik op deze site vele soortgelijke verhalen gelezen en ben ik geruster dat ik niet de enige ben. Ik kan het met niemand delen, nu wel hier met jullie. Klinkt misschien raar maar ik zie wel hoe het allemaal gaat lopen. Nogmaals mijn huidige relatie is heel erg fijn. Die wil ik en raak ik niet kwijt. Samen met mijn kinderen en mijn partner blijf ik een fijn leven leiden. Maar die 2de man zal de tijd uitwijzen. Ik heb al vaak geprobeerd er achter te komen wat ik tekort kom, maar dat kom ik niet. Het is denk ik weer dat oude gevoel dat mij in de ban houd, en dat gevoel is lekker…