Soms kom je op het levenspad de leukste mensen tegen.
Mensen waar je gevoelens voor krijg, heb en zelfs intens van houd dat het je leven beheerst.

Zo kwam ik pak weg 20 jaar geleden mijn jeugdliefde tegen.
Ik heb zielsveels van hem gehouden maar helaas doordat ik over zee ging wonen, zagen wij elkaar niet meer de liefde en de leegte die bleef, die gepaard gingen met verdrietige jaren.
Tot dat er iemand in je leven komt die het leed probeert te verzachten en het verdriet langzaam sleet.

Nu ruim 20 jaar geleden zit ik in het zelfde schuitje.
Ik heb 2 jaar geleden iemand ontmoet waar ik intens van hou.
Helaas zag die mij niet zitten en heeft een maandje geleden bevestigd een relatie te hebben. Ik ben hier zo kapot van dat ik een maandje van slag was. Als ik naar zijn foto kijk moet ik huilen, als ik aan hem denk moet ik huilen. Sinds kort is er iemand in mijn leven die mij ZOVEEL aandacht geeft. Lief maar aardig ben ik niet haar hem toe terwijl ik dat wel ben maar door het verdriet reageer ik alleen maar gefrustreerd en doe ik hem pijn en duw ik hem weg. Waarom moet ik weer die pijnlijke strijd ervaren? Waarvan herhaalt het verleden zich? Waarom kan ik gewoon niet gelukkig zijn met de gene waar ik zielsveel van hou? Wat is mijn les die hier uit moet leren?