Ik leerde je kennen, we waren/zijn allebei getrouwd. In stilte was ik verliefd op je, ik genoot van de momenten met jou. Het hield me op de been tijdens een moeilijke periode. Ik voelde wel dat het goed klikte, maar kreeg nooit echt hoogte van jou. Het was voldoende, ik wilde immers niet mijn gezin in de steek laten. De verliefdheid hield me op de been.
Na een paar jaar begon jij er werk van te maken, ik kon het niet weerstaan. Voelde me slecht omdat ik mijn man belazerde, maar voelde me ook in de hemel. Toen je me voor het eerst kuste, ervaarde ik een verbondenheid, die ik nog nooit had gevoeld. Zo diep, zo intens. Je drong aan op een keer sex, ik wilde het niet. Durfde niet goed nee te zeggen, bang je te verliezen. Je ging steeds een stapje verder en ik had niet genoeg kracht om stop te zeggen. De sex stelde niet zoveel voor, maar het gevoel van verbondenheid was hemels. Daarna werd alles anders. Het liep niet meer, je ontweek me. Ik kon je niet meer in je ogen kijken als we elkaar wel zagen. Uiteindelijk hebben we inmiddels al 1,5 jaar helemaal geen contact meer. Ik heb alles wat me aan jou herinnert weggedaan. Het missen blijft. Ook blijf ik maar denken: wat als……,
wat als we hadden gepraat, wat als we samen verder waren gegaan, wat als ik je eerder tegen gekomen was. Wat ik voor jou voel, heb ik nog nooit ervaren. Jij bent mijn grote liefde.
Ik probeer door te gaan en te zorgen voor mijn gezin. Het leven heeft voor mij een zwart randje gekregen. Ik doe alsof het goed gaat, maar dat gaat het niet. Ik doe alsof ik blij ben, maar dat ben ik niet. Ik kan alleen maar hopen dat het goed met je gaat en dat je gelukkig bent. Dag …, ik hou van je.