Februari 2015. Ik ontmoette een jongen via tinder. Mijn eerste tinderdate ooit zelfs. Het was net 3 maanden uit met m’n ex en ik begon net weer een beetje interesse in het mannelijke geslacht te krijgen. Een relatie? Absoluut nog geen zin in, maar rondkijken kon geen kwaad toch?
Vanaf het eerste moment wist ik dat hij bijzonder was. Het klikte zo ontzettend goed, alsof we elkaar al jaren kenden. Al vrij snel kwamen we erachter dat het ook tussen de lakens ontzettend goed klikte. En zie hier; de ideale situatie was ontstaan. Een hoop lol met elkaar en de ruimte om allebei een eigen leven te leiden.

En zo ging het een hele tijd goed, maand in, maand uit. Hoe langer ik hem kende, hoe meer hij ook echt een vriend van me werd. Ondertussen zat ik niet stil en date ik er flink op los. Jongens die komen en gaan, maar niemand echt boeiend genoeg voor langer dan een maand. Elke keer weer teleurstelling. Niemand kon me de vrijheid bieden die ik nodig heb. Ik ben een globetrotter, erg op mezelf en laat mijn dromen niet tegenhouden door iemand. En niemand leek dat te snappen en me los te kunnen laten op het moment dat ik een halfjaar alleen wil reizen. Ik was het zo zat. Klaar met daten. Lekker mijn eigen leven leiden en ik zie wel wie er op mijn pad komt.

In de tussentijd is het een maandje radiostilte geweest met hem. Ik was ervan overtuigd dat het na 7 maanden zijn beste tijd gehad had en was het zat om steeds initiatief te moeten nemen. Dus liet ik het doodbloeden. En op het moment dat ik het geaccepteerd had en verder ging met m’n leven zonder hem, belde hij me op. Of ik zin had om weer eens langs te komen. En verdomme, wat had ik hem eigenlijk gemist. Sindsdien worden we emotioneel steeds intiemer. Hij laat steeds vaker zijn lieve, zachte kant zien. Een kant die hij al een hele lange tijd aan niemand heeft laten zien. Hij is zo duidelijk in z’n gedrag dat hij veel om me geeft. En ik realiseer me dat, wat ik in die jongens zocht maar nooit kon vinden, preci s is wat hij me te bieden heeft. Vrijheid.

Of ik verliefd ben? Nee, die fase lijk ik overgeslagen te hebben. Ik hou van hem. Ik wou dat ik het hem kon vertellen. Maar de angst om dat wat we nu hebben te verpesten, is nog groter. Hij is er heel duidelijk in dat hij ‘niemand wil hebben waar hij rekening mee moet houden’. Als hij de wereld toch eens door mijn ogen kon zien… Dan kon hij inzien dat vrijheid niet per definitie alleen zijn is…